مواجهه با توریسم جنسی با رویکرد حمایتی از حقوق کودکان و پیشگیری از تجاوز (در اسناد بین المللی، حقوق ایران و اسلام)

توجه به کودکان یکی از مهم ترین مقوله های پراهمیت حقوق ایران و اسناد بین المللی است که به طرق مختلف و به موجب داده های تقنینی مورد تاکید قرار گرفته است. پیشگیری از بزه دیدگی کودکان به ویژه آزار و تجاوزهای جنسی در قالب توریسم جنسی، موضوعی است که کانون مطالعات زیادی در عرصه بین المللی واقع شده است. در حقوق ایران، منبع صریحی در مورد ممنوعیت توریسم جنسی کودکان وجود ندارد؛ اما وفق مبانی مورد اشاره در این مقاله، محدودیت مطلق ( ممنوعیت) حکم مقرر در حقوق ایران و فقه ( اعم از فقه امامیه و عامه) در این دیدگاه حاکم است. در بین قوانین ایران، آخرین و متناسب ترین قانون منطبق با ممنوعیت تجاوز جنسی به کودکان، قانون حمایت از اطفال و نوجوانان (۱۳۹۹) می باشد. در عرصه جهانی، اسناد بین المللی متعددی نیز وجود دارد که گویای مواجهه با توریسم جنسی است؛ لیکن مناسب ترین تصمیم و عزم بین المللی را می توان، منشور اخلاقی سازمان توریسم جهانی و قانون نمونه محافظت از کودکان(۲۰۱۳) دانست.این تحقیق با روش توصیفی – تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای نگاشته شده است. یافته های این پژوهش، گویای ممنوعیت و مواجهه با توریسم جنسی کودکان در انواع شقوق اسناد بین المللی، حقوق ایران و فقه می باشد. علاوه بر آن، ممنوعیت موضوع را می توان فارغ از نگاه دینی، جزء مستقلات عقلیه دانست.

کلیدواژه ها:

تجاوز ، کودک ، توریسم جنسی ، بزه دیدگی