شاعران، وارثان آب و روشنایی و کهن الگوی سترگ آسمان

نقد کهن الکویی شعر پارسی، از مقولاتی است که کمتر بدان پرداخته شده است. اسطوره ها که به باور پرفسور یونگ، در ژرفنای ناخودآگاه آدمیان از حضوری فعال برخوردارند، در ادبیات و شعر نقشی بس کارآمد دارند و اگر باور اغراق­آمیز نورتروپ فرای مبنی بر یکی دانستن اسطوره و شعر را نپذیریم، با تاملی نه چندان موشکافانه در کلام هنرمندان و استادان متقدم، جنبش و جوشش واژگان را با چاشنی گرفتن از باورهای اسطوره ای نظاره­ گر خواهیم بود. نوشتار حاضر در پی ارائه این حقیقت است که اسطوره، مایه اصلی صورخیال در شعر پارسی است و شاعر، که وارث اندیشه های متعالی بشر است، در بازآفرینی کهن الگویی خود، موجد تصاویر نو و تازه ای می­ گردد.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، آسمان ، آفرینش ، شعر