پژوهشی در انتساب سرقت ادبی به مولف راحه الصدور
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 69
فایل این مقاله در 29 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_KVSHN-22-51_005
تاریخ نمایه سازی: 30 مرداد 1402
چکیده مقاله:
راحه الصدور و آیه السرور از معدود کتابهای بازمانده از تاریخ سلجوقیان است که نگارش آن در سال ۶۰۳ هجری، به پایان رسیده است. بسیاری از محققان بر آن بوده اند که این اثر، سرقت ادبی محض است و نجم الدین راوندی کسی است که با سوء استفاده از سلجوقنامه، کتابی را که بیست و یک سال پیش از آن، نوشته شده بوده در ظاهری دیگر، به نمایش گذاشته و با افزودن مطالبی به آن و یا تلخیص آن کتاب، به دریافت صله نائل آمده و نامش را در ردیف تاریخ نویسان و همچنین نویسندگان نثر فنی و مصنوع قرار داده است. این مقاله بر آن است تا برخلاف سایر محققان که اغلب به رونویسی از عقیده یکدیگر پرداخته اند، بیان کند که اگرچه شواهد بسیاری مبنی بر سرقت ادبی در راحه الصدور دیده می شود، اما نکاتی نیز در این کتاب وجود دارد که نشان دهنده مشاهدات و اظهارنظرهای خود مولف است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدرضا پاشایی
استادیار گروه آموزشی زبان و ادبیات دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران.
حجت کجانی حصاری
دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه خوارزمی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :