ارتقا خودتنظیمی در دوران پساکرونا در دانشجویانی که کنکوری واقعی و دبیرستانی مجازی داشتند

هدف پژوهش حاضر، واکاوی تجارب زیسته افرادی است که؛ تجربه ی آموزش مجازی را داشته اند و در شرایط بحرانیتوانسته اند به نوعی به خودتنظیمی دست پیدا کنند. ناتوانی های یادگیری و اختلال در یادگیری یکی از بزرگترین مقولههای آموزش است که درست در مقابل خودکارامدی دانش آموزان قرار می گیرد، هدف از انجام این پژوهش رسیدن بهسطح مطلوبی از خودکارآمدی در محصلان است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی است. این پژوهش از لحاظنحوه گردآوری داده هاتوصیفی_پیمایشی_مقطعی و از نظر رویکرد نیز کیفی است. ابزار مورد استفاده در پژوهش مصاحبهنیمه هدایت شده می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانشجو معلمان پردیس الزهرا (س) سال تحصیلی ۰۲-۱۴۰۱سمنان تشکیل داده اند. از این جامعه نمونه ای به حجم ۱۰ نفر به روش غیرتصادفی انتخاب شده اند، که با این تعداد بهاشباع نظری رسیدیم. روش پژوهش حاضر، پدیدارشناسی بوده؛ در این روش باید یک پدیده را بشناسیم و به سراغ کسانیکه اطلاعات در این زمینه دارند، برویم در این روش از کد گذاری استفاده شده. برای تایید پایایی پژوهش از راهبردهایمحمد کوهی، حسین کارشکی و بهروز مهرام استفاده شده. این راهبردها شامل مهارت های خودتنظیمی، برنامه ریزی ونظارت است که همه موجب ارتقا اعتبار پژوهش حاضر می شوند. در این مطالعه نشانگرهای رسیدن به سطح مطلوبخودتنظیمی در قالب دو مضمون سازمان دهنده (عوامل تخریب گر و عوامل دخیل در خودتنظیمی که نیاز به ارتقا دارند)سازماندهی شد و همچنین از منظر فردی و اجتماعی این مبحث مورد مطالعه قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

ارتقا ، خودتنظیمی ، کنکور واقعی ، مجازی