تحلیل و بررسی شاخص های پایداری اجتماعی بر معماری مسکن اجتماعی در خاورمیانه

مسکن اجتماعی یکی از سیاست های تامین مسکن برای اقشار کم درآمد و پایداری اجتماعی یکی از رویکردهای مواجهه با مسائل و مشکلات این نوع مسکن محسوب می شود. مسکن اجتماعی اغلب به عنوان مسکن حداقلی شناخته می شود. لذا به کارگیری شاخص های موثر بر ارتقای پایداری اجتماعی در این نوع مسکن در راستای افزایش کیفیت محیط زندگی ساکنان آن ضرورت می یابد. یکی از مناطقی که همواره در رابطه با مسکن اجتماعی با مشکل روبرو است ، منطقه خاورمیانه می باشد. هدف این پژوهش بررسی معیارهای موثر بر ارتقای پایداری اجتماعی بر معماری مسکن اجتماعی در خاورمیانه است . در این راستا با استفاده از روش کیفی ، تحلیل نمونه های موردی صورت گرفته است . نتایج تحقیق حاکی از آن است که در طراحی محیط های مسکونی ، به ویژه برای قشر کم درآمد، مشارکت ساکنان در مراحل طراحی و حتی اجرا می تواند موجبات رضایت مندی آنها را فراهم آورده و انعطاف و انطباق طرح با نیازها و شیوه زندگی کاربران در آینده را تضمین نماید. همچنین این موضوع خود منجر به شکل گیری سایر شاخص های پایداری اجتماعی شده و به دنبال آن هویت ، حس تعلق به مکان، تمایل به شرکت در فعالیت های جمعی و تعاملات اجتماعی در مسکن اجتماعی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، مسکن اجتماعی ، خاورمیانه .