تعیین مدلی برای اولویت بندی زمین های بایر به منظور گسترش فضای سبز شهری با رویکرد توسعه کم اثر( مطالعه موردی : شهر کرج

کمبود فضای سبز یکی از مشکلات شهرنشینی است که گریبانگیر بسیاری از شهرهای امروزی است . از طرفی شهرها با معضل اراضی بایر نیز رو به رو هستند. اراضی بایر علاوه بر اینکه منظره شهر را نامطلوب می کنند تاثیر منفی بر امنیت منطقه و ساکنین آن می گذارند و از این رو باری بر دوش شهر به شمار می آیند. مطالعه حاضر به دنبال ارائه پاسخی برای حل این مسئله شهری است . در این مطالعه برای نخستین بار از مفهوم رویکرد توسعه با حداقل تاثیر در تعریف معیارهای انتخاب فضای سبز استفادهشد. رویکرد توسعه کم اثر در مفهوم کلی چارچوبی برای برنامه ریزی کاربری زمین و طراحی چشم انداز به نحوی است که محیط زیست یک منطقه ، هنگام مکانیابی برای توسعه و حفظ محیط در نظر گرفته شود. هدف اصلی رویکرد توسعه کم اثر برقراری چرخه هیدرولوژیکی طبیعی است که در محیط شهری دچار نقصان شده است و جلوگیری از هدررفت آب می باشد و برای این منظور تکنیک هایی برای نگهداشت ، نفوذ، ذخیره و حتی تصفیه آب باران و آبطوفان تعریف می کند. یکی از وجوه تمایز این مطالعه با مطالعات پیشین ، استفاده از شاخص های رفاهی و اجتماعی مانند میانگین درآمد خانوار، بیکاری ، جرم و مهاجرت در راستای عدالت اجتماعی در بحث توسعه پایدار در مکانیابی فضای سبز است . پس از تعریف معیارها با استفاده از روش تصمیم گیری فرایند تحلیل سلسله مراتبی و مصاحبه با کارشناسان جهت انجام مقایسات زوجی ، قاعده تصمیم گیری اجرا گردید. در نهایت گزینه های موردنظر که در محدوده شهر کرج بودند رتبه بندی شده و گزینه نخست تبدیل به فضای سبز، زمین شماره ۱۰ معرفی شد.

کلیدواژه ها:

توسعه فضای سبز ، رویکرد توسعه کم اثر ، تصمیم گیری چندمعیاره ، تحلیل سلسه مراتبی