واکاوی سیر تاریخی رابطه ی انسان با محیط و طبیعت با تاکید بر دوره رنسانس

بشر از دیرباز در رابطه ای تنگاتنگ با طبیعت به سر برده و در طول تاریخ ، طبیعت و آثار موجود در آن همیشه منبع الهام و سرمشق و خلاقیت های انسان بوده است . انسان پیش از عصر صنعتی شدن، در تعامل با طبیعت پیرامونی قرار داشت . او خود را جزئی از طبیعت می دانست و سایر اجزای طبیعت را نیز مقدس می شمرد. انسان اومانیست عصر رنسانس به طبیعت توجه جدی و جدیدی پیدا کرد و در پی شناخت و تسلط هرچه بیشتر بر آن برآمد. بنابراین ، پژوهش پیشرو بر آن است تا به واکاوی سیر تاریخی رابطه ی انسان با محیط و طبیعت با تاکید بر دوره رنسانس بپردازد. بدین ترتیب ، این پژوهش ازلحاظ روش جز پژوهش های کیفی ، ازلحاظ هدف از نوع پژوهش های کاربردی و ازلحاظ ماهیت ، در زمره ی پژوهش های توصیفی - تحلیلی است . روش جمع آوری اطلاعات در این پژوهش مبتنی بر منابع کتابخانه ای ، اینترنتی و مرور اسنادی بوده است و سپس در پرتو آن اقدام به واکاوی سیر تاریخی رابطه ی انسان با محیط و طبیعت نموده است . نتایج این پژوهش بیانگر آن است که با شروع رنسانس و رواج علم گرایی ، نوع نگرش بر محیط و طرز بهرهبرداری از آن عمدتا ماهیت اقتصادی پیدا نمود و گروههای انسانی پایه و مبانی معیشت خود را در طبیعت و منابع سرشار نهفته در آن می دید. دقیقا از این ادوار یعنی رنسانس و انقلاب صنعتی به بعد بود که انسان تمنیات خود را در حد گسترده بر محیط و اجزاء آن تحمیل نمود و از رهگذر علم و سلطه ی بی حد و حصری یافت . او همچنین به طبیعت تقویت این باور پرداخت که محیط و منابع باارزش زیستی ، معدنی ، سطحی و غیره آن را می تواند تا سر حد امکان و حتی فراتر از نیازهایش مورد بهره برداری قرار دهد.

کلیدواژه ها:

رنسانس ، طبیعت گرایی ، باغسازی ، انسان و محیط