ارزیابی میزان تاب آوری کالبدی بافت ها ی ناکارآمدشهری در مواجهه با سوانح طبیعی (مطالعه موردی محدوده شاهد تهران)

امروزه در پی تغییرات سریع شهرها، بخشی از بافت های شهری به علت ناکارآمدی نتوانسته اند رابطه ای مناسب با محیط خود برقرار کنند و خدماتدهی خوبی به بهره برداران داشته باشند خسارات فراوان مخاطرات طبیعی و انسانی به محیط در کنار رشد روزافزون شهرها باعث شده است که امروزه در جوامع ، مفهوم تاب آوری در راستای تقلیل آثار سوانح ، به یکی از مهم ترین عرصه ها در مدیریت بحران تبدیل شود. با توجه به مشکلاتی همچون فرسودگی در بافت محدوده شاهد تهران، کمبود فضای باز و سبز در آن، ضعف اختیارات مدیریت محلی برای بهبود کالبدی بافت ، نارسایی دسترسی به محدوده و نبود زیرساخت مناسب ، سعی بر ارزیابی تاب آوری کالبدی بافت فرسوده محله شاهد واقع در ناحیه یک و منطقه ۷ تهران در برابر مخاطرات محیطی است . پژوهش حاضر به لحاظ هدف بنیادی و کاربردی ، به لحاظ ماهیت توصیفی و به لحاظ روش کمی است . می توان گفت شاخص های تاب آوری کالبدی در محدوده، سطح ضعیفی داشته و درصد زیادی از شهروندان وضعیت آنها را خیلی ضع یف دانسته اند. پس در نتیجه آسیب پذیری بافت فرسوده این محله در برابر سوانح طبیعی نیز افزایش می ابد و موجب افزایش خسارات و تلفات می شود. در نهایت در راستای افزایش تاب آوری کالبدی بافت فرسوده محله شاهد، با توجه به اهداف کلان و خرد هر۴ محور تاب آوری ، راهبردهایی متناسب با آن تدوین شده است که در افزایش تاب آوری (از جمله تاب آوری کالبدی ) محله شاهد بسیار تاثیرگذار است .

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، تاب آوری ، کالبد ، بافت ناکارآمد شهری ، سوانح طبیعی .