تبیین جایگاه طبیعت در ارتقای ذهنیت طبیعت گرای معمار معاصر در قیاس با عینیت گرایی طبیعت محور

طبیعت همواره یکی از مهم ترین منابع الهام انسان در طول تاریخ بوده است . معماری به عنوان یکی از نیازهای مادی انسان، همواره مورد توجه بوده است . پس از معماری مدرن تا به امروز، این معماری دچار بحرانی شده است که در آن بی هویتی و عدم وجود حس مکان رویت شده است ، لذا برای رفع این بحران و ارائه راهکار در جهت رفع آن رویکرد پدیدارشناسی می تواند راهگشا باشد. نقش پدیدارشناسی در این بین آن است که بتواند بر روی ارتباط متقابل انسان و طبیعت اثر گذاشته و نمود خود را بر معماری نشان دهد. برای درک این ارتباطهای متقابل لازم است ابتدا هر مولفه را شناخت و به درک نسبتا عمیقی از آن دست یافت و سپس به درک ارتباط بین آنها نائل آمد. لذا هدف از این مطالعه بررسی برهم کنش مقوله پدیدارشناسی و طبیعت گرایی و نقش آن در ذهنیت طبیعت گرای معمار معاصر می باشد. نتایج نشان داد انسان به عنوان موجود متفکر می تواند با ارتباط از طبیعت آن بهره گیرد و با الهام از خود و با نگاه به خاطرات و تجربیاتش و همچنین با الهام از طبیعت پیرامونش اثری را خلق کند که برآمده از فکر و روح انسان باشد. همچنین مشخص گردید که انسان می تواند خلاف عادت معمول در طراحی اثر معماری ، چه از گام اول در ایدهپردازی تا گام آخر که پیادهسازی اثر می باشد به گونه ای دیگر به خویشتن و پیرامون خود نگاه کند و نگرشی متفاوت نسبت به هستی خود داشته باشد و در واقع با استفاده از یک عینک که همان پدیدارشناسی است به محیط اطراف خود نگاه کند. پیام پدیدارشناسی آن است که با وجود بحران موجود در معماری امروز که بی هویتی را در خود جا داده است ، انسان باید نقش پر رنگی را در تمام زمینه ها بازی کند، چرا که این وجود روح انسان است که نادیده گرفته شده است .

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری معاصر ، معماری طبیعت گرا ، پدیدارشناسی .