بازاندیشی در معیارهای طراحی مسکن معاصر ایرانی ، با ارزیابی آسایش حرارتی در خانه های بومی شهر شیراز

آنچه از شکل شهرهای تاریخی در اقلیم گرم و خشک بر می آید، محصول جریانی پیوسته از تجربه در زمان طولانی بوده است . شکل شهر به برکت زمان و تجربه ، از جنبه های زیان آور اقلیمی روی گردانده و به جنبه های مطلوب روی آورده، و به راه حل های کم نظیری در استفاده از انرژی طبیعی دست یافته است . امروزه شناخت درست اصول و راه و روش گذشتگان و آمیختن آن با دانش جدید برنامه ریزی و طراحی شهری و معماری می تواند به استفادهی موثر از انرژی طبیعی منجر شود. از این رو، نوشتار حاضر در پی رسیدن به پاسخ این پرسش اساسی است که چه شاخص هایی از معماری خانه های بومی (شیراز) را می توان با توجه به تغییرات شرایط جامعه و نیز تغییر شیوهی زندگی مردم در دوره ی حاضر، و در مسکن معاصر به کار بست ، تا شرایط مطلوب آسایش حرارتی برای ساکنان آن فراهم گردد.هدف از این پژوهش دست یابی به عوامل کالبدی موثر در آسایش حرارتی افراد در ارتباط با شکل مسکن در اقلیم گرم و خشک ایران از طریق کنکاش در معماری غنی گذشته در ابعاد کالبدی و اقلیمی و دست یابی به الگوهایی است که می تواند به احیاء معماری بومی گذشته شناخت اصولی منجر می شود، که پاسخ گوی نیازهای مسکن معاصر در ارتباط با رفتار حرارتی بنا باشد. در راستای نیل به هدف فوق در این پژوهش اطلاعات موردنیاز در بخش مبانی نظری با بهرهگیری از روش تحلیلی -توصیفی و با استفاده از ابزار کتابخانه جمع آوری گردیده، در ادامه در تحلیل نمونه های موردی از طریق مطالعات میدانی و مشاهدات فردی ، و همچنین بهره گیری از روش امتیازدهی زیست پذیری ، آسایش حرارتی در نمونه های انتخابشده موردبررسی قرار می گیرد. در پایان بر اساس دادههای بدست آمده، معیارهایی جهت طراحی مسکن معاصر پیشنهاد داده می شوند.

کلیدواژه ها:

مسکن معاصر ، آسایش حرارتی ، خانه های بومی شیراز ، اقلیم گرم و خشک