سازگاری شناختی بیماران دیابتی نوع ۲ مراجعه کننده به بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران در تبعیت از درمان

مقدمه: دیابت نوع ۲ به عنوان شایع ترین بیماری متابولیک با عوارض فراوان است و تبعیت از درمان در بهبود پیامدهای سلامتی این بیماران نقش به سزایی دارد. این پژوهش، با هدف بررسی سازگاری شناختی در تبعیت از درمان در بیماران دیابتی نوع ۲ و تعیین عوامل موثر بر این سازگاری طراحی و انجام شد. روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در سال ۱۳۹۱ انجام شد. جامعه پژوهشی در این مطالعه، بیماران دیابتی نوع ۲ مراجعه کننده به بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران ، حجم نمونه ۴۸۰ نفر و نمونه گیری به روش تصادفی ساده با نمونه های در دسترس انجام شد. سازگاری شناختی در تبعیت از درمان بیماران دیابتی نوع ۲ با استفاده از پرسش نامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری و سازگاری شناختی بر اساس مقیاس پنج درجه ای لیکرت اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۵/۱۱ با استفاده از آزمون های ۲χ و مدل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه ۰۵/۰ بود. یافته ها: جنسیت (۰۰۱/۰ = P)، وضعیت تاهل (۰۰۱/۰ > P)، سال های ابتلا به بیماری دیابت (۰۰۱/۰ > P)، وضعیت شغلی (۰۰۱/۰ > P)، سطح تحصیلات (۰۰۱/۰ > P)، سابقه خانوادگی مثبت دیابت (۰۰۱/۰ = P)، گروه های سنی (۰۰۱/۰ > P)، وضعیت درآمد (۰۰۱/۰ > P)، بیماری های زمینه ای همراه (۰۲/۰ = P) و HbA۱C (۰۰۱/۰ > P) با سازگاری شناختی در تبعیت از درمان دیابت ارتباط آماری معنی داری داشتند. در مدل رگرسیون لجستیک هم عوامل سن، وضعیت تاهل، درآمد، سابقه ابتلا به دیابت، وجود بیماری های زمینه ای همراه و سال های سپری شده با دیابت و HbA۱C شانس سازگاری بالا و معنی داری داشت. نتیجه گیری: با عنایت به تاثیر عوامل دموگرافیک و بالینی در میزان سازگاری شناختی در تبعیت از دیابت، ضرورت انجام مداخلات ارتقای سلامت مبتنی بر تئوری های سازگاری اجتناب ناپذیر بود. واژه های کلیدی: دیابت نوع ۲، تئوری سازگاری شناختی، تبعیت از درمان