رابطه بین رضایت شغلی و استرس شغلی کارکنان بهداشتی درمانی

مقدمه: استرس شغلی در روابط فردی با محیط صورت می گیرد که می توان سه عامل مهم آن را ویژگی های فردی شاغل، شرایط کار و برآیند آن دو دانست. استرس باعث به هم خوردن تعادل روانشناختی شده و پیامدهای مختلفی دارد. پیامدهای استرس شغلی منجر به نارضایتی شغلی می گردد. این مطالعه به بررسی ارتباط بین استرس شغلی و رضایت شغلی در مراکز بهداشتی درمانی پرداخته است. روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی می باشد که کارکنان تحت پوشش شبکه بهداشت و درمان خمینی شهر (مراکز، پایگاه ها، خانه ها و شبکه) در صورت داشتن حداقل ۶ ماه سابقه کار، وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سه قسمتی شامل الف) اطلاعات دموگرافیک، ب) پرسشنامه استرس شغلی دیویس وهمکاران (ضریب روایی ۷۰۱/۰ و ضریب پایایی ۸۶۳/۰) و ج) پرسشنامه استاندارد توصیف شغلی اسمیت((JDI  (روایی پرسشنامه نیز ۹۳/۰) با ۶ حیطه بود. پس از جمع آوری داده ها، اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS وارد کامپیوتر شده و با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون، همبستگی اسپیرمن، t مستقل و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، و نتایج اعلام گردید. یافته ها: نتایج نشان می دهد که میانگین نمره رضایت شغلی ۱/۱۳± ۴۹/۴۴ به دست آمد. بیشترین رضایت مربوط به حیطه همکاران و کمترین رضایت مربوط به حقوق و مزایا می باشد. میانگین و انحراف معیار نمره استرس ۱۲/۱۸± ۲۱/۲۹ می باشد. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که ارتباط معنی دار معکوسی بین استرس شغلی و رضایت شغلی وجود دارد (۰۰۱/۰>P). در این مطالعه ارتباط معنی داری بین جنس و استرس شغلی به دست آمد، به طوری که زنان استرس شغلی بالاتری را تجربه کردند (۰۰۱/۰ =P ). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، با افزایش استرس شغلی رضایت شغلی کاهش می یابد. از آنجایی که مراکز بهداشتی درمانی، یک سازمان با مسوولیت مهم در جهت ارتقا سلامت جامعه هستند، پیشنهاد می گردد برای کاهش استرس شغلی و افزایش رضایتمندی کارکنان تدابیری اندیشیده شود. واژه های کلیدی: استرس شغلی، رضایت شغلی، کارکنان، شبکه بهداشتی، مراکز بهداشتی، پایگاه بهداشتی