بررسی کارایی جذب پیروکاتیکول از محلول های آبی با استفاده از پامیس (طبیعی و اصلاح شده با اسید کلریدریک)

مقدمه: پیروکاتیکول در محیط های آبی برای موجودات زنده و انسان خطرناک می باشد. بنابراین، حذف آن از فاضلاب ها و جلوگیری از ورود آن به محیط حایز اهمیت است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی کارایی جذب پیروکاتیکول از محلول های آبی با استفاده از پامیس (طبیعی و اصلاح شده با اسید کلریدریک) بود.روش ها: در این مطالعه تجربی، از پامیس با اندازه مش ۴۰-۲۰ به عنوان جاذب به صورت ناپیوسته در ارلن های ۲۵۰ میلی لیتری استفاده شد. اثر شاخص های موثر در جذب مانند pH، زمان تماس، دوز جاذب و غلظت اولیه پیروکاتیکول مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با ایزوترم Langmuir و Freundlich و سینتیک شبه درجه اول و شبه درجه دوم بررسی گردید.یافته ها: در غلظت اولیه ۱۰ میلی گرم بر لیتر از پیروکاتیکول، حداکثر میزان جذب برای پامیس طبیعی بیش از ۹۰ درصد و برای پامیس اصلاح شده با اسید کلریدریک بیش از ۹۸ درصد به دست آمد. با افزایش زمان تماس و دوز جاذب در پامیس طبیعی و اصلاح شده، جذب افزایش یافت و در زمان ۲۰ دقیقه به تعادل رسید. جذب به وسیله پامیس طبیعی و اصلاح شده با مدل ایزوترم Langmuir (برای پامیس طبیعی ۹۷۴/۰ = ۲R و برای پامیس اصلاح شده ۹۹۸/۰ = ۲R) همخوانی بیشتری را نشان داد. جذب با مدل سینتیکی شبه درجه دوم (برای پامیس طبیعی ۹۹۷۷/۰ = ۲R و برای پامیس اصلاح شده ۹۷۸۸/۰ = ۲R) مطابقت بیشتری داشت.نتیجه گیری: با توجه به این که پامیس ارزان و در دسترس است و در معادن ایران به وفور یافت می شود، می تواند گزینه مناسبی جهت حذف پیروکاتیکول از فاضلاب باشد. همچنین، اصلاح پیروکاتیکول به وسیله اسید کلریدریک، روش مناسبی برای افزایش جذب پیروکاتیکول با استفاده از پامیس است.

کلیدواژه ها:

محلول آبی ، پیروکاتیکول ، جذب سطحی ، پامیس