تحلیل سوگیری خودگزارش دهی در مصاحبه با زنان کرمانی در خصوص سابقه ابتلا به عفونت های آمیزشی

مقدمه: پرسش در خصوص ابتلا به علایم عفونت های آمیزشی با روش هایی مثل مصاحبه و پرسش نامه خودایفا، یکی از راه هایی است که می توان به طور غیر مستقیم فراوانی این عفونت ها در جمعیت عمومی را برآورد کرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی سوگیری خودگزارش دهی ابتلا به عفونت های آمیزشی روش مصاحبه ای در مقایسه با روش پرسش نامه بود.روش ها: مطالعه به صورت مقطعی در سال ۱۳۹۳ با روش نمونه گیری چندمرحله ای در جمعیت عمومی زنان شهر کرمان انجام شد. تعداد ۲۴۸ زن به طور خودایفا پرسش نامه استاندارد شده حاوی ۱۲ سوال در خصوص سابقه ابتلا به علایم مرتبط با عفونت های آمیزشی در زمان مطالعه و در شش ماه گذشته را تکمیل کردند و ۲۴۸ زن از طریق مصاحبه به این سوالات پاسخ دادند. از شاخص های آمار توصیفی و تحلیل رگرسیون لجستیک و نسبت شانس با لحاظ کردن سطح معنی داری ۵ درصد استفاده شد.یافته ها: شانس خودگزارش دهی ابتلا به علایم در زمان مطالعه، در روش مصاحبه ۲۳ درصد کمتر از پرسش نامه خودایفا بود (۰ = P)، شانس خودگزارش دهی ابتلا به علایم در شش ماه گذشته در روش مصاحبه ۲۶ درصد بیشتر از پرسش نامه خودایفا گزارش شد (۰۰۱/۰ = P). این روند پس از لحاظ کردن متغیرهای مخدوش کننده نیز وجود داشت. متغیر تحصیلات تاثیر بیشتری بر افزایش شانس خودگزارش دهی در پرسش نامه خودایفا نسبت به مصاحبه داشت (۳۴/۱ = OR).نتیجه گیری: مصاحبه همواره موجب سوگیری در خود گزارش دهی ابتلا به عفونت های آمیزشی نمی شود، بلکه بستگی به زمان ابتلا افراد (زمان مطالعه، گذشته) دارد. توصیه می شود که در زمان تفسیر نتایج به دست آمده در مطالعات به تاثیرات هر دو روش پرسش نامه خودایفا و مصاحبه که ممکن است موجب سوگیری هایی در گزارش دهی ابتلا به علایم شود، توجه شود.

کلیدواژه ها:

سوگیری ، خودگزارش دهی ، عفونت های آمیزشی ، ایران