بررسی ارزش تشخیصی پلویمتری بالینی در شناسایی تنگی لگن زنان نخست زا

مقدمه: شکل و اندازه طبیعی لگن یک پیش نیاز مهم برای انجام زایمان طبیعی است. شیوه های پلویمتری پیشرفته گران بوده و به ویژه در کشورهای در حال توسعه به طور گسترده در دسترس نیستند. پلویمتری بالینی روشی ارزان برای ارزیابی ظرفیت لگنی مادر است و به طور گسترده استفاده می شود. این مطالعه با هدف تعیین ارزش تشخیصی پلویمتری بالینی در شناسایی تنگی لگن زنان نخست زا انجام شد. روش کار: در این مطالعه تحلیلی آینده نگر دو سوکور، ۵۲۷ زن نخست زای مراجعه کننده به بیمارستان ام البنین (ع) مشهد از آذر ماه ۱۳۸۷ تا خرداد ماه ۱۳۸۸ وارد مطالعه شدند. معاینه لگن در بدو پذیرش این زنان انجام شد و اندازه دهانه ورودی لگن، لگن میانی و دهانه خروجی لگن از طریق مهبلی تعیین شد. اطلاعات مربوط به ظرفیت لگنی ثبت شد تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه ۵/۱۱) انجام شد و به منظور مقایسه ظرفیت لگن در دو گروه از آزمون آماری کای دو و آزمون دقیق فیشر استفاده شد. یافته ها: ساکروم صاف (۰۰۳/۰=p)، خارهای ایسکیال کمتر از ۱۰ سانتی متر ( ۰۰۰/۰=p) و دیواره های لگنی متقارب (۰۰۰/۰=p)، اندازه قوس پوبیس کمتر از دو انگشت (۰۰۰/۰=p) و فاصله برجستگی های ایسکیال کمتر از ۹ سانتی متر (۰۰۰/۰=p) در گروه زایمان سخت بیشتر بود. بیشترین حساسیت مربوط به تلفیق اندازه های دهانه ورودی لگن و ۳/۳۳ درصد بود کمترین حساسیت مربوط به تلفیق اندازه های لگن میانی و ۶/۴ درصد بود. نتیجه گیری: پلویمتری بالینی روش مناسبی برای شناسایی تنگی لگن نیست و عدم کارآزمایی زایمان براساس نتایج حاصل از آن منطقی به نظر نمی رسد.

کلیدواژه ها:

زنان نخست زا ، زایمان سخت ، پلویمتری بالینی ، پلویمتری