اثر بخشی درمان امید به زندگی بر کیفیت زندگی، احساس سرزندگی و بهزیستی روانی کارمندان میانسال دانشکده علوم پزشکی شهرستان نیشابور

میانسالی (۶۵ - ۴۰ سالگی) پلی بین جوانی و سالمندی است. این دوره از زندگی بزرگترین بخش حیات بزرگسالی را به علت افزایش امید به زندگی تشکیل می دهد. هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی درمان امید به زندگی بر کیفیت زندگی، احساس سرزندگی و بهزیستی روانی کارمندان میانسال دانشکده علوم پزشکی شهرستان نیشابور می باشد. مواد و روش ها به منظور انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. از بین کارمندان تعداد۳۰ نفر به صورت نمونه در دسترس انتخاب شد و بعد از همتاسازی، در دو گروه آزمایش (۱۵نفر) و کنترل (۱۵نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. جهت جمع-آوری اطلاعات از پرسشنامه احساس سرزندگی ودسی (۱۹۹۷)، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (۱۹۸۹) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶) استفاده شد. از هردو گروه پیش آزمون به عمل آمد سپس طرح درمان امید به زندگی اشنایدر (۲۰۰۷) ۸ جلسه (۲ ساعته) به صورت هفته ای یک جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد و بعد از پایان ۸ جلسه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل نتایج از تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته هانتایج نشان داد درمان امید به زندگی بر کیفیت زندگی، احساس سرزندگی و بهزیستی روانی کارمندان میانسال دانشکده علوم پزشکی شهرستان نیشابور تاثیر معنا داری دارد نتیجه گیریمی توان از این درمان در افزایش کیفیت زندگی، احساس سرزندگی و بهزیستی روانی افراد میانسال استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، احساس سرزندگی ، بهزیستی روانی ، کیفیت زندگی