بررسی حقوقی نقش و نحوه تعامل امنیت غذایی با امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران و نظام حقوق بین الملل

خطر ناامنی غذائی عامل و تسهیل کننده فقر، قحطی، گرسنگی و زوال تمام عیار یک ملت خواهد بود. بدون تردید، برخورداری از غذای کافی یک حق انسانی است و محروم شدن افراد از آن، به هر دلیلی، در حکم یک جنایت می باشد. فقر یا به تعبیری دیگر ناامنی حاد غذایی بزرگترین مصیبت و بدترین جنایت علیه بشریت میباشد. امنیت غذائی سنگ بنای یک جامعه توسعه یافته و عنصر اصلی سلامت فکری، روانی و جسمی آن جامعه است. ناامنی غذایی ذخیره سرمایه اجتماعی افراد مشمول آن و نیز معناداری هنجارها و ارزش های انسانی و دینی را شدیدا تحلیل خواهد برد. آموزه های دینی و ملی ما نیز صراحتا بر این امر صحه می گذارند: فقر که از در وارد می شود هنجارها و ارزش های دینی از پنجره بیرون می روند. و چون نظام سیاسی- اجتماعی کشور بر یک چنین شالوده هایی استوار است و هدف برجسته کردن یک چنین هنجارهایی در جامعه و نیز نهادینه کردن آنها در کنش های افراد می باشد، لذا ناامنی غذایی تهدیدی بالفعل یا بالقوه علیه ارزش های بنیادین نظام خواهد بود. ناامنی غذایی دامنه انتخاب افراد را شدیدا محدود، و در بسیاری موارد حق انتخاب را از آنها می گیرد و از اینرو قابلیت ها و استانداردهای زندگی شان را تحلیل خواهد برد . با عنایت به این موضوع، در مقاله حاضر بررسی حقوقی و نحوه تعامل امنیت غذایی و امنیت ملی و نیز وضعیت امنیت غذایی کشور در دو سطح کلان و خرد و نظام حقوق بین الملل و همچنین تهدیدها و فرصت های آن تبیین و تحلیل شده است. این تحلیل ها نشان می دهد که در کشور امنیت غذایی در سطح کلان وضعیت نسبتا خوبی دارد و در راستای تقویت امنیت ملی است، اما مخاطراتی در سطح خرد ( فرد و خانوار ) وجود دارد. بر این اساس، یک سیاست امنیت غذایی پایدار و نیز اقدامات مکملی، که در این راستا می توان دنبال کرد، پیشنهاد شده است .

کلیدواژه ها:

امنیت غذایی ، امنیت ملی ، نظام حقوق بین الملل ، ساختار تولید ، کشاورزی