روند درمانی و تظاهرات بالینی حاملگی نابجای لولهای در بیمارستان امام رضا (ع) شهر کرمانشاه (۹۰-۱۳۸۶)

مقدمه: حاملگی نابجا، ۲/۱ تا ۴/۱ درصد کل بارداری ها را شامل میشود و یکی از علل مرگ مادران در سه ماهه اول بارداری میباشد که میزان ابتلاء به آن رو به افزایش است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تغییر در روند درمانی و تظاهرات بالینی حاملگی نابجای لوله ای انجام شد. روشها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی طی سال های ۹۰-۱۳۸۶ بر روی زنان با حاملگی نابجای لولهای در مرکز آموزشی درمانی امام رضا (ع) شهرکرمانشاه انجام شد. اطلاعات فردی و متغیرهای لازم از قبیل سن مادر، سن بارداری، گراویدیتی و پاریتی، در فرم های جمع آوری داده ها ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۶) و آزمون های کای دو، کولموگروف-اسمیرنوف، آنالیز واریانس و کروسکال والیس انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بیشترین فراوانی حاملگی نابجا در گروه سنی ۳۰-۲۶ سال و در سال ۱۳۹۰ (۲۹%) و کمترین میزان آن در سال ۱۳۸۶ (۵/۱۵%) بود. تعداد ۲۲۸ نفر (۵۷%) از بیماران مولتی پار و میانگین سن بارداری ۷۲/۲±۵۲/۶ هفته بود. شایع ترین تظاهرات بالینی به ترتیب درد شکم (۰/۷۴%)، خونریزی، آمنوره و شوک بود. تغییرات نوع درمان و خونریزی طی ۵ سال از نظر آماری معنی دار بود (۰۱/۰>p). شایع ترین محل حاملگی نابجا در آمپول لوله (۰/۵۰%) بود و ۲۲۷ نفر (۸/۵۶%) به روش جراحی درمان شدند که شایع ترین تکنیک جراحی، سالپنژکتومی (۸/۷۵%) بود. درمان دارویی در ۱/۴۹% بیماران با پروتکل تک دوز متوتروکسات انجام شد. نتیجه گیری: تعداد موارد حاملگی نابجا در طول سال های مطالعه روندی صعودی داشت و شایع ترین تظاهر بالینی درد شکم و سپس خونریزی واژینال بود. روند درمان به سمت افزایش استفاده از دارو و کاهش درمان جراحی پیش رفته است.

کلیدواژه ها:

تظاهرات بالینی ، حاملگی نابجا ، درمان ، لولهای