بررسی نوروهورمون ها در الگوی خواب بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک

مقدمه: انسان تقریبا یک سوم از زندگی خود را در خواب می گذراند، اما هنوز عملکرد این رفتار به خوبی شناخته نشده است .مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش دو سویه بین خواب و فرآیند هورمونی دو محور هیپوفیز-هیپوتالاموس-آدرنال و گنادال در بیماران مبتلا به تخمدان پلی کیستیک انجام شده است. روش کار: این مطالعه موردی- شاهدی در سال ۱۳۹۱ بر روی ۷۷ بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولیعصر بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. در این مطالعه، سطوح سرمی نوروهورمون های استرس، بتا اندورفین، خواب و پروژسترون در ۷۷ بیمار مبتلا به تخمدان پلی کیستیک و ۹۷ زن سالم سنجیده شد. بررسی الگوی خواب توسط پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ PSQI در دو گروه انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۸) و آزمون های کای دو، کولموگروف اسمیرنوف تی، من ویتنی، ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن و تحلیل رگرسیونی انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: سطح سرمی هورمون های استرس آدرنالین و نورآدرنالین در گروه PCO که زودتر به خواب می رفتند (۵۴/۲±۸۸/۳) به طور معنی داری کمتر از افرادی در همین گروه بود که دیرتر به خواب می رفتند (۷۱/۴±۴۳/۶) (۰۴۱/۰=p). هورمون بتا اندورفین (۰۰۱/۰=p) و ملاتونین (۰۳۱/۰=p) در گروه PCO کمتر از گروه کنترل بود. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی، در گروه بیماران فقط کورتیزول با امتیاز کیفیت خواب ارتباط معنی داری داشت (۰۲۳/۰=p). نتیجه گیری: بیمارانی که شب دیر خوابیده و صبح نیز دیر بیدار می شوند، سطوح نوروهورمون های آدرنالین، نورآدرنالین، ملاتونین و بتااندورفین در آنها کاهش معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

بتااندورفین ، پروژسترون ، تخمدان پلی کیستیک ، خواب ، ملاتونین ، هورمون های استرس