بررسی فراوانی پروتئین P۵۳ و BCL۲ و میزان آنژیوژنز در سرطان آندومتر و ارتباط آن با شاخص های کلینیکو پاتولوژیک

مقدمه: P۵۳ در بیش از ۵۰% تومورهای توپر جهش یافته است و در سرطان آندومتر که شایع ترین بدخیمی دستگاه تناسلی زنان می باشد، در ۴۰-۳۰% موارد تغییر کرده است و تغییر مزبور با نوع سلول سروز پاپیلری و مرحله بالا و پیش آگهی بد همراه است. همچنین میزان آنژیوژنز تومور و بروز بیش از حد BCL۲ در پیش آگهی بیماری دارای اهمیت می باشد، بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی بروز پروتئین P۵۳ و BCL۲ و میزان آنژیوژنز در سرطان آندومتر و ارتباط آن با شاخص های کلینیکو پاتولوژیک و عوامل موثر بر پیش آگهی بیماری انجام شد. روش کار: در این مطالعه طولی گذشته نگر طی سال های ۹۳-۱۳۸۴، پرونده های ۳۰ مورد از بیماران مبتلا به سرطان آندومتر در سه بیمارستان امام رضا (ع)، قائم (عج) و امید جمع آوری شد. نمونه های آسیب شناسی از نظر مارکرهای P۵۳ و Bcl۲ و آنژیوژنز مورد رنگ آمیزی ایمنوهیستوشیمی قرار گرفتند و ارتباط این مارکرها با عوامل موثر بر پیش آگهی بیماری و عود بیماری مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی تست، کای اسکوئر و Log rank انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بروز P۵۳ در ۹ مورد از ۱۰ بیمار  (۹۰%) با سرطان غیر آندومتریوئید مثبت بود  و تمام بیماران از نظر Bcl۲ منفی بودند و  ۸ مورد از ۱۰ بیمار (۸۰%) با نوع غیر آندومتریوئید و ۶ مورد از ۲۰ بیمار با انواع آندومتریوئید (۳۰%) از نظر آنژویوژنز شدید بودند. بین نوع بافت شناسی تومور و درجه و مرحله تومور و نیز بقاء بیماری ارتباط معنی داری وجود داشت (۰۰۲/۰=p). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط بین مارکرهای ژنتیکی با مرحله و درجه بیماری و نیز بقاء بیماران، بهتر است هنگام تشخیص پاتولوژی سرطان آندومتر، بلوک مربوط از نظر این مارکرها بررسی شود.

کلیدواژه ها:

آنژیوژنز ، ایمنوهیستوشیمی ، سرطان آندومتر