بررسی ارتباط شاخص توده بدنی با میزان شکست درمان های کمک باروری در زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک: مطالعه همگروهی گذشته نگر

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک در افرادی که به دنبال روش های درمانی کمک باروری هستند، مشاهده می شود و شیوع چاقی در این زنان ۵۰% می باشد. شاخص توده بدنی می تواند در نتیجه سیکل درمانی IVF تاثیرگذار باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین شاخص توده بدنی با حاملگی شیمیایی بعد از سیکل درمانی IVF و یا تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در پژوهشگاه رویان انجام شد. روش کار: در این مطالعه هم گروهی گذشته نگر تعداد ۹۸۳ سیکل درمانی IVF/ICSI مربوط به زوجین نابارور مراجعه کننده به پژوهشگاه رویان در سال های ۹۲-۱۳۹۱ مورد بررسی قرار گرفت. تعداد ۱۱۵ نفر آز آن ها مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بوده و وارد مطالعه شدند. شاخص توده بدنی افراد با اندازه گیری قد و وزن تعیین شد و بعد از دریافت سیکل درمانی متناسب، زنان دچار اضافه وزن و چاق با زنان نرمال از نظر حاملگی شیمیایی مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Stata(نسخه ۱۳) انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: از کل بیماران که شامل ۹۸۳ سیکل درمانی بود ۷/۱۱% مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بودند. در این افراد، بعد از کنترل متغیرهای مخدوش کننده و در مقایسه با زنان با شاخص توده بدنی نرمال، احتمال شکست درمان در افراد دارای اضافه وزن ۰۴/۱ برابر (حدود اطمینان ۹۵ درصدی: ۸۷/۱-۵۸/۰، ۸۸۳/۰=p) و در افراد چاق ۹۸/۰ برابر (حدود اطمینان ۹۵ درصدی: ۸۶/۱-۵۱/۰، ۹۶۱/۰=p) بود. نتیجه گیری: در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، احتمال حاملگی بعد از درمان کمکی برای ناباروری، در افراد نرمال، اضافه وزن و چاق اختلاف آماری معنی داری ندارد.

کلیدواژه ها:

حاملگی ، سندرم تخمدان پلی کیستیک ، شاخص توده بدنی ، ناباروری