بررسی شیوع اضافه وزن و چاقی در زنان نابارور و ارتباط آن با میزان موفقیت بارداری شیمیایی بعد از درمان های کمک باروری

مقدمه: چاقی و اضافه وزن یکی از مشکلات مهم مرتبط با سلامتی در سراسر جهان است. چاقی می تواند در میزان موفقیت بارداری شیمیایی بعد از درمان های کمک باروری تاثیرگذار باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین شاخص توده بدنی با بارداری شیمیایی بعد از سیکل درمانی IVF و یا تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در زنان نابارور در پژوهشگاه رویان انجام شد. روش کار: در این مطالعه هم گروهی گذشته نگر، تعداد ۲۹۸۳ زن نابارور مراجعه کننده به پژوهشگاه رویان در سال های ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۳ مورد بررسی قرار گرفتند. متغیر مستقل شاخص توده بدنی و پیامد مورد نظر رخداد بارداری شیمیایی در زنان نابارور بود که با استفاده از سطح β-HCG تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Stata (نسخه ۱۳) انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین شاخص توده بدنی زنان نابارور شرکت کننده ۳۱/۴±۰۷/۲۶ کیلوگرم بر متر مربع بود و شیوع اضافه وزن و چاقی در زنان نابارور ۹۹/۵۶% به دست آمد. احتمال عدم موفقیت در بارداری شیمیایی در زنانی که چاقی کلاس دو داشتند، ۶۹/۲ برابر زنان با شاخص توده بدنی نرمال و احتمال عدم موفقیت در بارداری شیمیایی در زنانی که اضافه وزن داشتند، ۲۸/۱ برابر زنان با شاخص توده بدنی نرمال بود. نتیجه گیری: ارتباط معنی داری بین شاخص توده بدنی با میزان بارداری شیمیایی وجود دارد و احتمال موفقیت در بارداری شیمیایی در زنان دارای اضافه وزن و چاق، کمتر از زنان با شاخص توده بدنی نرمال است.

کلیدواژه ها:

بارداری ، درمان­های کمک باروری ، شاخص توده بدنی ، ناباروری