مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی

مقدمه: برای قضاوت در مورد عملکرد، نیاز به طیف گوناگونی از منابع اطلاعاتی است و صاحب نظران در مورد به کارگیری گروه های ارزشیابی برای تعیین میزان دستیابی دانشجویان به اهداف یادگیری تاکید دارند. پژوهش حاضر به منظور مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی در اتاق زایمان بیمارستان فاطمیه و امام حسین (ع) دانشگاه علوم پزشکی شاهرود صورت گرفته است. روش ها: در پژوهش حاضر که یک مطالعه توصیفی مقطعی است، تعداد ۸۵ دانشجوی مامایی سال آخر به صورت نمونه گیری در یک مقطع زمانی انتخاب و به سه صورت دانشجو، گروه همتا و مدرس بالینی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. میزان مهارت های بالینی آنان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته ای که شامل دو بخش ارزشیابی مهارت های عمومی و مهارت های اختصاصی بود، مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته ها توسط نرم افزار SPSS توسط آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و توکی انجام شد. نتایج: بر اساس نتایج حاصل از پژوهش، میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی عمومی به ترتیب ۴۶/۰±۲۱/۴ و ۲۸/۰±۲۱/۴ و ۴۷/۰±۹۷/۳ بود. میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی اختصاصی به ترتیب ۵۴/۰±۹۱/۳، ۲۷/۰±۸۷/۳ و ۴۱/۰±۶۶/۳ بود. آزمون آماری آنالیز واریانس تفاوت معناداری را در مهارت های بالینی عمومی و اختصاصی و کل بین سه نوع ارزشیابی نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به اختلاف نمرات روش های مختلف ارزشیابی، خودارزشیابی و ارزشیابی همتا را می توان به عنوان روشی مکمل با سایر روش های ارزشیابی از جمله ارزشیابی مدرس در سنجش عملکرد بالینی دانشجویان منظور کرد.

کلیدواژه ها:

Self-evaluation ، peer evaluation ، teacher evaluation ، clinical skills ، midwifery students ، delivery room. ، خودارزشیابی ، ارزشیابی همتا ، ارزشیابی مدرس ، مهارت های بالینی ، دانشجویان مامایی ، اتاق زایمان