اثربخشی آموزش هوش اخلاقی برعملکرد اجتماعی و مشکلات رفتاری

زمینه: تربیت هوش اخلاقی، یکی از مولفه های مهم تربیت کودک است که می تواند به رشد فردی و اجتماعی کودکان کمک کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر بهبود عملکرد اجتماعی و کاهش اختلالات رفتاری دانشآموزان پایه دوم ابتدایی بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری آن را تمامی دانشآموزان دختر پایه دوم دوره اول ابتدایی شهرستان اردکان در سال تحصیلی ۹۴-۱۳۹۳ تشکیل میدادند. تعداد ۳۶ نفر از این دانشآموزان به روش نمونهگیری در دسترس، انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۸ نفر) قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه با استفاده از فهرست رفتاری کودک (CBCL) و مقیاس روابط اجتماعی (فرم معلم) مورد پیشآزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در ۱۱ جلسه آموزش هوش اخلاقی شرکت کردند، درحالیکه گروه کنترل در فهرست انتظار قرار داده شد و آموزشی دریافت نکردند. پس از پایان جلسات از هر دو گروه پسآزمون گرفته شد. در نهایت، داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس چندراهه (مانکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه کنترل و آزمایش در عملکرد رفتاری و روابط اجتماعی تفاوت معناداری وجود داشت و آموزش هوش اخلاقی بر بهبود عملکرد اجتماعی کودکان و کاهش اختلالات رفتاری آنها تاثیرگذار بوده است. نتیجه گیری: یافتهها حاکی از این است که با توجه به نیاز جامعه به فراگیری و رعایت اصول اخلاقی، آموزش هوش اخلاقی به کودکان میتواند یک روش مداخلهای مناسب جهت ارتقای عملکرد رفتاری و روابط اجتماعی آنها باشد.

کلیدواژه ها:

Moral intelligence ، Social performance ، Behavioral problems ، هوش اخلاقی ، عملکرد اجتماعی ، مشکلات رفتاری