خود کم بین بر منش!
محل انتشار: مجله عرفانیات در ادب فارسی، دوره: 1، شماره: 4
سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 75
فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-1-4_001
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
خودستایی در هر سامانهی منش و اخلاقی، خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده میشود. بسیاری از شاعران بلند آوازهی زبان فارسی از جمله خاقانی، انوری و غضایری رازی نازشنامههایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته، بلکه بر آوازهی شاعری آنان نیز افزوده است. چامه سرایان پارسیگوی، به ویژه در سدهی ششم، دشت سخن را ناوردگاه خویشتن میبینند و هماوردجویانه خود را بر چکاد ادب مینشانند. نکوهشنامه، رویهی دیگر این شیوهی سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیدههای ورجاوند، به خویشتن، ارجمندی میبخشد. خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایهی نمود هنری شاعر است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان