تجلی عارفانه ی چهره های قرآنی برخی از پیامبران در مثنوی
محل انتشار: مجله عرفانیات در ادب فارسی، دوره: 2، شماره: 5
سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 122
فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-2-5_003
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
در بین آثار کهن ادب پارسی، مثنوی معنوی مولوی، تنها کتاب عمده در نوع خود میباشد که بیشترین تاثیر و بهره را از کلام وحی گرفته است. یکی از این اثرپذیریها، تجلی چهرههای قرآنی خصوصا انبیای الهی میباشد که مولوی به تناسب ذوق عارفانهی خویش، به این شخصیتها ماهیتی عرفانی بخشیده است. مثلا از نظرگاه این عارف بزرگ، خضر(ع) پیری جاودانه و مبارک قدم است که گمگشتگان طریق حق را از تاریکی جهل، به سرچشمهی آب حیات رهنمون میشود. صالح (ع) را عاشق مهجوری میداند که با ظهور ناقهی دوست در کوه وجودش، بیدرنگ ناقهی تن را پی مینماید تا روحش غرق وصال یار گردد؛ داوود(ع) در دیدگاه عارفانهی مولانا، نغمهگر عاشقی است که آواز خوشش همان نغمه و سخن درونی اولیاء الله و عارفان حق است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان