خوانش شعر سهراب سپهری براساس نظریه گفتمان
محل انتشار: مجله عرفانیات در ادب فارسی، دوره: 4، شماره: 14
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 110
فایل این مقاله در 24 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-4-14_005
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
در" نقد مدرن غربی " تنها متن ادبی، جوهر ذاتی ادبیات به حساب می آید. به عبارت دیگر آن گونه که ساخت گرایان می گویند، تنها وجه غالب( dominant) متن ادبی است، که اصالت دارد. یکی از محورهای مهم این گونه نقد" گفتمان " و "گفتمان کاوی " است. در گفتمان کاوی یک اثر ادبی، پنج محور اساسی فهم متون اعتبار و ارزش ادبی دارد : زبان، موسیقی، بلاغت تصویر،تجربه بشری( ساخت عاطفی) و بینامتنی( intertextuality). آنچه مسلم است این روش از زبان شناسی وارد علوم انسانی شده و به سرعت در نقد ادبی امروز جایگاهی والا یافته است. در ادب پژوهی معاصر عربی واژه" خطاب" معادل گفتمان آمده است. از جانب دیگر سهراب سپهری شاعری صاحب سبک است که شعر او در میان شاعران معاصر خوش درخشیده، و زبان همزمان یا(synchronic) در شعر او به وجه غالب رسیده است. در مقاله حاضر به شیوه توصیفی، تحلیلی شعر سهراب سپهری، که میان طبیعت و ماورای طبیعت در نوسان است، بر اساس روش تحلیل گفتمان مورد خوانش قرار گرفته است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان