سیمای آزادگان (مجانین) از زبان مولانا و عطار

آزادگان به مدد جنون­نمایی؛ حیاتی جاودانه در ادبیات عرفانی یافته­اند. مولانا و بالاخص عطار در پی نشان دادن سیمای شاهان بی­نشان و عقلای مجانین، در قالب حکایات و تمثیل­های پرمعنا در آثار خود بوده­اند. جنون­نمایی این آزادگان، امکان رهایی از عقال عقل جزوی، زدودن تارهای نفس و خودبینی و آزادی از اسارت­های پست دنیوی را برای­شان فراهم می­کند؛ تا هوشیاری به عالم والا و بی خبری را به این عالم پیوند زنند. در این پژوهش انواع آزادی­های درونی و بیرونی این شوریده­سران را از نظرگاه مولانا و عطار به اجمال برشمرده ایم و در ادامه ثمرات جنون­نمایی­شان از قبیل گستاخی و آزادگی در مقابل معبود و برخوداری از روحیه قدرت ستیزی با عاملان جور و در نهایت، آگاهیشان  بر اسرار و معارف الهی که لازمه­اش پنهان­کردن یوسف جانشان در چاه غربت و دم­خورشدنشان با کودکان می­باشد؛ به استناد حکایات بررسی نموده و اذعان نموده­ایم که عشق این جنون در دل مولانا و عطار موج می­زند: عاشقم من بر فن دیوانگی       سیرم از فرهنگی و فرزانگی (مثنوی،۶: ۵۷۳)

کلیدواژه ها:

آزادگان ، آزادی های بیرونی ، آزادی های درونی ، عطار ، مولانا