بررسی و تحلیل ویژگیهای زبان عرفانی در معارف بهاء ولد

کتاب معارف، مجموعه مواعظ، سخنان و نوعی یادداشتهای روزانه سلطان العلما بهاء ولد است که در آن، تجربه های روحانی مولف به شکل و زبانی خاصی بیان شده است. بهاء ولد در پاره ای از موارد، مطالب بسیار دقیق عرفانی را بوسیله زبان مجازی (تشبیه، استعاره و مجاز) و در کسوت لفظ، ادا می کند و به همین دلیل کلام او در بعضی مواقع پیچیده و مبهم است. ولی بهاء در بیشتر مواقع با شیوه نوین ادبی، تجارب پیچیده باطنی خویش را با استفاده از تمثیلهای ساده و عامه فهم، به آشکارا و عاری از ابهام عرضه می کند. زبان طبیعی و شخصی بهاء در معارف، با مفاهیم درونی و ذهنی اش به زیبایی پیوند می یابد. هدف از این پژوهش، مطالعه موردی ویژگیهای زبان عرفانی در کتاب معارف بهاء ولد می باشد.  بررسی زبان عرفانی بهاء ولد در معارف، ما را با عالم بی نظیری پیوند می دهد که گاهی در آن تجارب عرفانی ناب را مشاهده می کنیم و گاهی نیز بهاء ولد با استفاده از ابزار زبان، رویت ها و کشف و شهودهایی را که در واقع در عالم بیداری برایش اتفاق افتاده است به نمایش می گذارد. مهمترین ویژگیهای زبان عرفانی معارف عبارت اند از: آهنگین بودن، آشنازدایی، متناقض نمایی، محاوره ای و عامیانه بودن، تاویل گرایی، رمز و نمادگرایی، معنویت گرایی و روایت گری که این خصیصه ها در اشکال متفاوتی در معارف نمود پیدا می کند، و این امر برگرفته از تجربه های عرفانی سمعی و بصری مولف است.

کلیدواژه ها:

Mysticism ، Language ، Baha'u'valad ، Theology ، عرفان ، زبان ، بهاء ولد ، معارف