گریه از دیدگاه سنایی غزنوی

گریه یکی از موضوعات اساسی در ادبیات عرفانی ایران، بویژه در آثار سنایی که اولین شاعری است که عرفان را وارد شعر می کند. انواع سوز و گدازها، نیازها، دعاها، شادی ها، غم ها و سوگ ها، مستقیم یا غیرمستقیم با گریه ارتباط دارند. بررسی حالت های غم و شادی از دغدغه های جستجو گران حیطه ادبیات می باشد؛ چراکه گاه با گریه هایی مواجه می شویم که از شادی و سرور نشات گرفته اند. لذا شایسته است این موضوع با تحقیقی درخور به انجام برسد. این مقاله به حالت گریه در متون نظم عرفانی سنایی پرداخته و بیان می کند که: گریه در چه زمان و در چه بینش هایی بر این شاعر بزرگ عارض می شود؟ سنایی شاعری است که شیفته عرفان و تصوف است. او در آثار خود به موضوع «گریه» به عنوان یکی از خصایص شیوه عشق ورزی پرداخته است. البته سنایی به طور کل شاعر عشق و عاطفه نیست و جنبه زهد و شریعت و لوازم آن بیشتر مورد توجه اوست

کلیدواژه ها:

Mysticism ، sana’i ، poetry literature ، crying ، عرفان ، سنایی ، ادبیات منظوم ، گریه