تحلیل تطبیقی برنامه ریزی کاربری اراضی در طرح جامع شهرهای جدید (نمونه مطالعاتی: شهرهای جدید سهند، بینالود و صدرا)

در شهرهای جدید، برنامه ریزی نظام کاربری اراضی که به نوعی بستر اصلی برنامهریزی شهری است، مانند دیگرابعاد فیزیکی شهر، به دلیل تقدم عمل شهرسازی بر شهرنشینی از فرصت های متعددی برخوردار است. اندیشه وپیش فرض های بهینه در جهت دستیابی به حداکثر کارآیی، بهره مندی از کلیه امکانات برنامه ریزی و طراحیشهری و همینطور عدم وجود موانعی نظیر وضعیت کالبدی موجود، بافت پر درون شهری و امثال آن را می توانبه عنوان مواهب برنامه ریزی شهری در این شهرها مطرح کارد. این شهرها در کشورهای مختلف بر حسبضرورت ها و نیاز به عملکرد و کارکردهای آنها احداث می شوند و این سیاست ها می توانند حتی از منطقه ای دریک کشور به منطقه ی دیگر در همان کشور متفاوت بوده و ضرورت و عدم ضرورت آن متناسب با شرایط خاصهر منطقه متمایز باشد. از این رو انتظار می رود که در برنامه ریزی طرحه ای جامع این شهرها همواره معیارهایطرح شده بر حسب شرایط، ویژگی ها و اهداف اولیه احداث آنها مورد توجه اکید قرارگیرند. در این پژوهشمسئله ی برنامه ریزی کاربری اراضی در طرح های جامع سه شهر جدید سهند، بینالود و صدرا طبق معیارهای(نقش شهرهای جدید و شرایط محیطی) به روش ارزیابی تطبیقی مورد تحلیل قرارگرفته است. تحلیل حاصل ازتطبیق وضعیت کاربری اراضی شهرهای جدید مورد نظر حاکی از آن است که ملاحظات مربوط به شرایطمحیطی هر سه شهر در برنامه ریزی کاربری اراضی طرح جامع آنها نمود داشته اما در خصوص سایر معیارهاینقش و هدف اصلی احداث شهر جدید، اصلاحات مورد قبولی در طرح های پیشنهادی نسبت به طرح وضعیتموجود صورت نپذیرفته است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، کاربری اراضی ، طرح جامع شهری ، شهرهای جدید