تعامل و پایداری مفهوم حضور در مکان با رویکرد معماری فرامتنی

واژه حضور به معنی حاضر گردیدن و نزد کسی بودن است .حضور در مکان به معنای تمام و کمال بودن در مکان است. انسان را می-توان به مانند هستنده ای در راه ببینیم و این راه می باید به مقصدی برسد که این مقصد همان حضور آدمی است. زمانی که ما به حضورمی رسیم ذهنمان کاملا با محیط درگیر می شود، در اینجاست که آن مکان بخشی از وجود ما می شود. همانطور که می دانیم وقتی دریک مکان حضور داریم ناخودآگاه یا به صورت خودآگاه تحت تاثیر مواردی قرار می گیریم. عناصری که نشانه های شکلی آن مکان و درعین حال برای آن مکان شاخص به حساب بیاید این کلیت چیستی آن مکان را مشخص میکند. هر چشم انداز از مکان به یاری آن نشانهها و خصلت هایی که آن را ساخته است میتواند هویت پیدا کند. آدمی در برقراری ارتباط با مکان رفتارهای حرکتی متفاوتی از خود نشانمی دهد. تاثیرات حسی و بعد از آن دریافت منطقی که می تواند از محیط داشته باشد متفاوت است. ولی این به معنای تمام و کمالبودن او نخواهد بود. حضور واقعی انسان زمانی به وقوع می پیوندد که رفتارهای او بتواند با سه مشخصه تعریف شود. وقتی بتوان نسبت بهیک مکان سه ویژگی خاطره، خوگیری و یگانه پنداری را ایجاد کرد آن زمان است که ذهن انسان با مکان کاملا درگیر شده و رفتارهای اودر برخورد با مکان هویت می یابد و او را وادار به اندیشیدن میکند .این رویکرد نیاز به تعریف متفاوتی از متن معماری دارد و برای دستیابی به پیچیدگی های پاسخگویی به متغیرها نیاز به واکاوی مفهوم فرامتن در معماری می شویم.

کلیدواژه ها:

حضور ، مکان ، هویت ، ارتباط ، فرامتن