تاثیر اصول زمینه گرایی بر روند شکل گیری مسکن بومی سیستان

با توجه به ازدیاد آلاینده ها، استفاده از پایداری و زمینه گرایی در معماری افزایش یافته و طراحان درصدد بهینه سازی طرح هابا توجه به اقلیم و معماری بومی هستند. زمینه و زمینه گرایی از دو بعد «فیزیکی» و «انسانی» برخوردار است .رویکرد زمینه گرایی از ابتدای تاریخ معماری همراه طراحی معماری و عموما مالک مثبتی برای ارزیابی آن بوده، از مقبولیت بیشتری برخورداراست. معماری بومی و معماری محلی، در حقیقت بر وجه تعلق معماری بومی به محدوده ای تعریف شده از یک مکان و سازگار یآن با شرایط محیطی و آب و هوایی تاکید دارد. معماری بومی پاسخی به نیازهای فرهنگی و عوامل محیطی د ر محدوده معینیاست. اهداف معماری زمینه گرا میتوان به بهسازی و باز زنده سازی بافت های تاریخی برای مقاصد گردشگری و اقتصادی ، حفظبافت تاریخی و تداوم روح بافت ، آشنایی با روشهای ایجاد ارتباط بصری سازگار میان ساختمانها و حفظ و تداوم هویت پیشین(خاطره های ساکنین و ...) اشاره کرد. روش تحقیق در پژوهش مورد نظر ، توصیفی و بر پایه اطلاعات میدانی و اسنادی با شیوهتحلیل محتوا برای پاسخگویی به سوالات است . در این نوشتار، ابتدا ویژگی های معماری خانه های منطقه سیستان مورد بررسیقرار گرفته و سپس عناصر متشکله آن با شاخصه های کمی و کیفی معماری مورد مطالعه و تحلیل قرار میده د. براساس شناختمعماری کهن این منطقه و توجه به ساختار این عناصر و براساس فرضیه مطرح شده در پژوهش، در ساختار معماری معاصر و د ربحث معماری اقلیمی نتایجی مبنی بر طراحی مناسب با توجه به ویژگی های اقلیمی حاصل می گردد. به عنوان مثال معماریدر سیستان برگرفته از شرایط اقلیمی این منطقه است به طوری که بیشتر منازل آن از مصالح بومی شام ل آب، گل و خشتساخته شده که سرما و گرما را در خود حفظ می کند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری زمینه گرا ، پایداری ، اقلیم