پژوهشی بر تاثیرگذاری نقاشی اروپایی بر نگارگری ایرانی در دوره صفوی

هنر نگارگری ایرانی که ریشه در مینیاتور چینی دارد، از هنرهای ماندگار و پرپیشینه ی ایرانی به شمار می رودکه همواره در طول اعصار و دوران های مختلف تاریخی، شاخصه ها، ویژگی های منحصربفرد و بی بدیلی در سیرتحولی خویش داشته است. هر چند وقایع تلخی همانند یورش مغولان به ایران وقفه و تغییراتی در این روند تحولیایجاد نمود، با این حال، این هنر فاخر و کم نظیر ایرانی که با سه رویکرد، بزمی، رزمی و مذهبی خلق می شد،هرگز از مسیر افتخارآمیز خود منحرف نشد. در برخی ادوار تاریخی مثل دوره تیموری و صفوی، این روند ترقی وبا نوآوری و خلاقیت نیز همراه گردید. برخلاف نقاشی غرب، نگارگری ایران به ندرت در خدمت شمایل نگاری قرارگرفته است. بنابراین، شخصیت پردازی در نگارگری سنتی ایران در عین منحصر به فرد بودن، براساس الگوهایمشخصی ترسیم می شده اند. وجود پرسپکتیو مقامی، با وجود آن که از دیدگاه بسیاری هنرشناسان و پژوهشگرانهنری قابل درک نبوده است با این حال، یکی شاخصه های نگارگری سنتی ایرانی به شمار می رفته است.شخصیت پردازی در نگارگری ایران، متناسب با عوامل گوناگون اجتماعی متفاوت بوده است. در پژوهش حاضر، بهتحولات شاخص اجتماعی، دوره صفوی، و تاثیر آن بر شخصیت پردازی در نگارگری پرداخته شده است. نگارگرانایرانی، ضمن رعایت قراردادها و الگو های کهن، سبک شخصی خود را در شخصیت پردازی تجربه می کردند. بارواج گرایش به هنر غربی به مرور زمان اصول شخصیت پردازی سنتی نادیده گرفته شد و این هنربه سویشخصیت پردازی واقع گرایانه تغییر مسیر داد. این پژوهش، به شیوه توصیفی- تحلیلی، با رویکرد پژوهش هایکیفی و از نوع پژوهش های نظری می باشد که به منظور گسترش زمینه های مطالعاتی پژوهش گران این حیطه،انجام شده است. هدف از این پژوهش، شناخت و بررسی تحولات ساختاری و محتوایی نگارگری عصر صفوی استو روش گردآوری اطلاعات از طریق مطالعه کتابخانه ای و اسنادی بوده است.

کلیدواژه ها:

نگارگری ، ایران ، دوره صفویه ، اروپا ، تصویرگری