ارتقای نظام مراقبت مرگ مادری لازمه پایداری و ترمیم نسل

مقدمه: نظام مراقبت مرگ مادر باردار، سیاستی گذشته نگر در راستای بررسی مرگ های مادری به منظور پیشگیری از وقوع مشابهمی باشد؛ چرا که مرگ مادر باردار در همه کشورهای جهان، به عنوان شاخص توسعه محسوب شده و لذا اولویت اساسی وزارتخانههای سلامت برای بررسی و پیشگیری می باشد. علت انتخاب این شاخص به عنوان نمایه توسعه، تاثیر مولفه های اجتماعی موثر برسلامت (SDH) در کاهش یا افزایش آن است. این نظام، از سال ۱۳۷۹ ( ۲۰۰۰ میلادی) در قالب دستورالعمل مشخص، از وزارتبهداشت، درمان و آموزش پزشکی به حوزه های اجرایی دانشگاه های علوم پزشکی کشور جهت اجرا ابلاغ شده است. همچنین اززمان اجرا تا کنون، کاهش قابل ملاحظه ای را در روند مرگ های مادری فراهم نموده ، به طوری که نسبت مرگ مادری (MMR)را از ۵۱ در ۱۰۰ هزار تولد زنده در سال ۱۳۷۹ ، به ۲۰ تا ۲۵ در ۱۰۰ هزار در طی سال های ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۱ رسانده است. با در نظرگرفتن این مهم، پایداری و برقراری نظام مراقبت مرگ مادری ضروری و همانند دیگر سیاست های ملی و بین المللی نیازمند بازنگریدوره ای می باشد چرا که سیاستگزاری های موفق متعاقب بررسی دقیق و مکرر گزینه های سیاستی و عوامل تاثیرگذار بر پیامد هایآنها حاصل می شود.و اما، رویکردهای مبتنی بر افزایش موالید که آن نیز سیاستی لازم الاجرا و دارای اهمیت برای جلوگیری از انحطاط کشور به سویپیری است، بدون ارتقای نظام کشوری مراقبت مرگ مادری در طی سالیان متمادی در نظر گرفته شده و در حال اجرا است. درهمین راستا، رویکردهای سلامت باروری نیز بر مبنای سیاست های جمعیتی تغییر یافته، اما نظام کشوری و یا دستورالعمل هایپیرامون آن مطابق با این سیاست به صورت عمیق و بنیادی بازنگری نشده اند. لذا نظام مرگ مادری که خود یک سیاست سلامتبوده و متعاقب برنامه ریزان سیاسی کشور طراحی شده، می تواند تحت الشعاع سیاست های جمعیتی قرار بگیرد.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن این امر و همچنین وجود مشکلات ساختاری و فرایندی نظام مراقبت، به جاست که بررسی موشکافانهو همه جانبه ای در خصوص اجرای نظام مراقبت مرگ مادری به منظور بهبود اجرای این نظام صورت گیرد. ما حصل این امر میتواند دستیابی کشور به هدف توسعه پایدار (رساندن رقم مرگ مادری به ۹ در ۱۰۰ هزار در سال ۲۰۳۰) و همچنین ایجاد زیرساختهای لازم جهت همخوانی با سیاست های فرزندآوری باشد.