فضاهای عمومی به عنوان بازتاب جامعه و فرهنگ آن

ساختار فضایی مکان ها در طول ۷۰ سال گذشته تغییرات مهمی را تجربه کرده است که توسط رویکرد مدرنیستی به طراحی شهری ایجاد شده اند. این رویکرد باعث دوری از شکل فضایی سنتی شده و از دهه ۶۰ میلادی شروع به معرفی طراحی آزاد فضاهای شهری کرده است. از دهه ۸۰ میلادی، ساختار شهری محکم تری شروع به اجرا شده است، اما کمتر به شکلی قابل توجه نسبت به کشورهای اروپایی توسعه یافته دیگر، به عنوان نتیجه ای از دوره ساخت و ساز جمعیتی. با این حال، ارث رویکرد مدرنیستی به طور قابل توجهی در شهرهای ما حفظ شده و وجود دارد. مناطق تجاری با استفاده تک تخصصی و "مناظر" خانه های خانوادگی که بیشتر در خارج از مرزهای شهر واقع شده اند، این سیستم را نشان می دهند. در این ساختارها، معمولا انسان با خانه یا آپارتمان خود هویت می یابد به جای اینکه با محیطی که به طور معمول او را احاطه می کند، هم راستا باشد. بنابراین، نقش فضاها، تصویر آنها که از طریق مردم مشاهده می شود و ویژگی های آنها اهمیت بیشتری دارد. حمایت از شخصیت ممتاز فردی شهر و مکان های آن و همچنین هویت با مناطق بنیادین است. ساکنین و ساکنان شهری از طریق تنظیم فضاها هویت خود را با شهر و محیط شهری مشخص می کنند. پایداری اجتماعی بخشی جدایی ناپذیر از توسعه شهری موثر است. کیفیت فضاهای عمومی، که شهرهای محله ای، شهرهای پرانرژی و شهرهای با فاصله کوتاه را حمایت می کنند، از پایه های مهم پایداری هستند. محیط فرهنگی و احساس محل، بعد مهمی از پایداری دیگر است. این مقاله به ارزیابی فضاهای عمومی در شهر شیراز با تاکید بر توسعه اجتماعی و ارزش فرهنگی آنها به عنوان عوامل هویت آنها متمرکز است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: ساختار فضایی ، رویکرد مدرنیستی ، طراحی شهری ، فضاهای عمومی ، پایداری اجتماعی.