مقایسه مفهوم ارتباط درون و بیرون در ایران و جهان از دیدگاه کریستیان نوربرگ شولتز

درون و برون در نگرش نوربرگ شولتز که نسبت توپولوژیکال ارتباط آنها را وجه بنیادین "فضای وجودی" یک مکان میداند به عنوان یکی از اساسی ترین مفاهیم تعریف فضا و مکان مورد بحث می باشد. او که از منظر پدیدار شناسی به جهان هستی و پدیده های آن می نگرد، هنگام صحبت از مرکز و درون چیزها از مفهوم مکان یاد می کند و آنجا که درباره آستانه و مرز چیزها می اندیشد، اشاره به اتصال آن "درون" با بیرون چیزها دارد. در نتیجه با وجودی که در یک فضای معماری، فضای درون و بیرون به وسیله عناصر کالبدی قابل تفکیک هستند ولی بین فضای درون و فضای بیرون همواره رابطهای وجود دارد که مانع قطع ارتباط انسان با طبیعت و جامعه میگردد که این ارتباط نیاز به حضور یک واسطه است که منجر به ارتباط بیرون و درون میشود. بدان جهت است که انسان علاوه بر ایجاد امکان نیاز به فضای درون و بیرون به ضرورت مکان حرکت بین این دو فضا نیاز دارد. این مقاله بر پایه نگرش پدیدارشناسانه کریستیان نوربرگ شولتز، که بازگشت به ماهیت چیزها را طلب میکند، سعی دارد تا با نگاهی دقیق به پدیده مکان، به ماهیت مقوله درون و برون و ارتباط آنها به عنوان یکی از ویژگیهای ساختاری و نحوه ارتباط انسان با مکان و با جهان هستی، بپردازد وسعی دارد با مقایسه این ارتباط بین ایران و جهان به ماهیت ساختاری آن مکان نزدیک گردد. روش تحقیق مورد استفاده کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی میباشد. همچنین در این پژوهش به بررسی یک نمونه بنای خارجی و یک نمونه بنای داخلی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

درون ، بیرون ، ایران و جهان ، آستانه ، دیدگاه شولتز