بررسی و تحلیل استعاره مفهومی فلک در دیوان غزلیات فارسی شهریار

استعاره مفهومی یکی از مفاهیم بنیادی در معنی شناسی شناختی محسوب می شود. استعاره مفهومی حاصلمفهوم سازی است که از رهگذر نگاشت ویژگی های حوزه مقصد بر روی ویژگی های حوزه مبدا پدیدآمده است. در واقعهر مفهومی از حوزه مبدا می تواند برای تشریح یک مفهوم دیگر از حوزه مقصد، مورداستفاده قرار گیرد. ازآنجاکه لیکافو جانسون ادعا دارند که استعاره یک مسئله زبانی نیست؛ بلکه مسئله مفهومی است که جایگاه آن در ذهن و اندیشهاست ما در این تحقیق به استعاره مفهومی فلک در برخی از غزلیات فارسی دیوان شهریار می پردازیم تا با دنیای فکریشهریار ارتباط پیدا کنیم. هدف ما این است که در این پژوهش به روش تحلیل محتوا در میان استعاره های مفهومیفراوانی که در غزلیات فارسی دیوان شهریار وجود دارد به بررسی و تحلیل استعاره مفهومی فلک در برخی از غزلیاتفارسی دیوان شهریار بپردازیم. یافته های این پژوهش نشان می دهد که شهریار استعاره مفهومی فلک را با نگاشت هاییهمچون: (فلک با مردم دشمنی می کند_ تشبیه به انسان جرعه نوش_ تشبیه به انسانی که حسود است_ فلک دارایگوش است و می تواند بشنود_ فلک قادر به سخن گفتن و تهدید است) به کار برده که نشان از این است که ایننگاشت ها قابلیت شخصیت پیداکردن و یا قدرت انجام کارهای انسانی را دارد و یا حتی می توان با آن ها سخن گفت.

کلیدواژه ها:

استعاره مفهومی ، شهریار ، غزلیات ، فلک