تحلیل وبررسی مفهوم عشق ومعرفت در مثنوی معنوی (دفتر اول ودوم)

مثنوی معنوی به عنوان یکی از برجسته ترین شاهکارهای ادبی در حوزه عشق و عرفان و معرفت از وسعت وگستردگی و نیز ژرفا و عمق معنایی برخوردار است.عشق و معرفت در مثنوی معنوی به طور همه جانبه مطرح شده ومخاطب را با زیباترین و ناب ترین مفاهیم آشنا می کند. در مورد عشق که پیچیده ترین مباحث عالم خلقت است و ازدسترس تفکر و تعقل بشری، بسیار دور، و با وجود توصیف ناپذیری و تنگ بودن مجال سخنوری، مولانا صفات عاشق وآثار و احوال آن را به خوبی ترسیم نموده است. خاطرات و مهلکه های عشق را بیان داشته و متاع جان آدمی را باهنرمندی خاصی از راهزنان عشق می رهاند و با دریای بیکران عشق حقیقی آشنا می سازد.عشق پایه ی اصلی مسلک و مرام و اصول مکتب و طریقه ی عرفانی مولوی است . غزلیات مولوی و سرتاسر شش دفترمثنوی معنوی بر اجتماع عشق می گردد. عشق نه تنها اساس عرفان و سلوک، بلکه اساس آفرینش است و همیشهیکی از مهمترین ابزار معرفت شناخته شده است. عرفا عشق را بهترین راه رسیدن به معرفت حق تعالی می دانند .عارفان بزرگ بر سر این موضوع متفق القول هستند که عشق تعریف شدنی نیست و عشق را تنها خود عشق تعریف میکند . در این مقاله تلاش بر اینست که از زبان گویای مولانا؛ بهترین توصیفات ونگرش های عقلی برهانی و معرفتی وشهودی رادر مورد عشق ومعرفت در اقیانوس بیکران مثنوی را پیدا کنیم.

کلیدواژه ها:

عشق ، معرفت ، مولوی