بررسی مساله اختیار در نظریه های عرفانی صدرا

به نظر می رسد نظریه های عرفانی مانند وحدت وجود و فنا در تعارض با مساله اختیار قرار دارند. وجه عمده تعارض این است که تصور می شود در مراحل و مقامات عرفانی، ردپایی از انسان باقی نمی ماند تا بتوان اختیار را برایش اثبات کرد. وقتی خود انسان به­عنوان فاعل فعل اختیاری در مراحل عرفانی حضور نداشته باشد، طبیعی است که سخن گفتن از انتخاب و برگزینی او در این جایگاه ها معنی نخواهد داشت. این پژوهش نشان می دهد در این نظریه ها تعارض و تقابلی با گزینش انسانی وجود ندارد. برای اثبات این ادعا ابتدا اصل نظریه های متعارض به­همراه جهت تعارض هریک، ذکر و سپس بازتعریف جامع فلسفی از اختیار با بهره گیری از دو مقوم تشخص و نفس الامر انسانی ارائه می گردد تا تحت یک نظام منسجم و یکپارچه درآید و قدرت پشتیبانی از این ویژگی برتر انسانی را در همه ابعاد و سطوح داشته باشد. معناشناسی فلسفی اختیار، با برخی قواعد مورد تهدید واقع می شودکه جهت حمایت کامل از بازتعریف، پاسخ های درخوری به آنها داده می شود و برای رفع برخی ابهام های عرفانی در همین مسیر، دو اصل و قاعده کلیدی «تبعیت علم از معلوم» و «سر القدر» مورد بهره­برداری قرار می گیرد. بر طبق این دو اصل هیچ اراده ای، مانعی برای آزادی عمل انسانی ایجاد نمی کند و انسان در هر مرحله ای، وام­دارگزینش های آزادانه خویش است.

کلیدواژه ها:

Free will ، Sadra ، Unity of Being ، Annihilation ، Nafs al-Amr (human nature) ، Asma' Allah (Names of Allah) ، Ayan Thabite (The fixed ideas) ، اختیار ، صدرا ، وحدت وجود ، فنا ، نفس الامر انسانی ، اسماء الله ، اعیان ثابته