خطاهای گزارش نویسی در پرستاران بیمارستان شهید بهشتی یاسوج در سال ۱۳۹۳

چکیده زمینه و هدف :گزارش پرستاری یکی از اسناد مهم پرونده بیماران بوده و بهترین مدرکی است که می تواند فعالیت های ۲۴ ساعته پرستاران را بصورت کامل و روشن بیان نماید. از این رو وجود خطا و اشکال در نگارش آن می تواند تبعاتی برای پرستار بدنبال داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین وضعیت خطاهای گزارش نویسی در پرستاران انجام شد. روش بررسی: تحقیق حاضر مطالعه توصیفی- تحلیلی است که جامعه آماری آن شامل کلیه پرستاران (۱۶۱ نفر) شاغل در بیمارستان شهید بهشتی یاسوج در سال ۱۳۹۳ بودند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، پرسش نامه ی محقق ساخته بود که توسط آن مشخصات جمعیت شناختی و خطاهای گزارش نویسی پرستاران در قالب ۱۹ سوال بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و شاخص های مرکزی و پراکندگی و همچنین آزمون های استنباطی t-test و ANOVA با نرم افزارSPSS  نسخه ۱۶ انجام شد. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، ۷۱/۸۵ درصد پرستاران خطای گزارش نویسی داشتند که بیشترین خطا مربوط به نوشتن گزارش نویسی خیلی طولانی با ۲۴۷ مورد (۰۲/۲۱%) بوده است. میانگین خطای گزارش نویسی برای هر پرستار در یک ماه ۲۲/۱ مورد بوده و همچنین بین خطاها و جنس و سابقه کار پرستاران ارتباط معنی داری وجود داشته است . نتیجه گیری کلی: نتایج نشان داد گزارش های پرستاری دارای وضعیت مناسبی نیستند. به نظر می رسد ایجاد زیرساخت های قانونی و فرهنگی برای گزارش دهی خطاها، تدوین برنامه های آموزشی و پایش مداوم در ارتقای کیفیت گزارش نویسی پرستاران ضروری است.

کلیدواژه ها:

Nurse ، Error ، Reporting Error ، Patient Safety ، پرستار ، خطا ، خطای گزارش نویسی ، ایمنی بیمار