شناسایی موانع حقوقی و قوانین و مقررات محدودکننده ارتقای زنان در مناصب مدیریتی و سیاسی

حقوق سیاسی زنان و نحوه مشارکتشان در حوزه عمومی در ایران معاصر، با توجه به چارچوبهای برگرفته شده از دین ، سنت ، فرهنگ و عرف حاکم بر جامعه ، همواره از مسائل چالش برانگیز است . از این منظر تبیین سوال اصلی این مقاله ناظر بر چرایی کاستی ها و ظرفیت های موجود در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای حضور زنان در امور سیاسی ومدیرتی است . ساختار پژوهش بر مبنای بیان تاریخچه مشارکت و حضور زنان در عرصه عمومی از عصر مشروطه تاکنون، جایگاه حقوق سیاسی زنان در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، عملکرد و حضور زنان در قوای عمومی ایران (به تفکیک نهادهای اساسی کشور)و نهایتا ارائه راهکاری عملی تبیین شده است . همچنین در حوزه چارچوب نظری علاوه بر قوانین موضوعه برخی دیدگاههای مخالف مشارکت زنان در امور عمومی مطرح و نقد شدهاند. در این فرایند روش پژوهش توصیفی -تحلیلی است ؛ هدف از این نوشتار علاوه بر شناخت ظرفیتهای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ،موانع حقوقی و بررسی چالش ها و کاستی های آن در عرصه نظری و عملی است . همچنین در این راستا با تکیه بر توان بالای چارچوب های معرفتی قوانین اسلامی و با توجه به اوضاع عصر حاضر زمینه ها و راهکارهای عملی و مناسب برای رفع این مهم در عرصه سیاست ورزی و قانون گذاری مورد بررسی قرار میگیرد.

کلیدواژه ها:

مشارکت سیاسی ، حقوق زنان ، نظام حقوقی ایران معاصر