تبیین استراتژی توسعه و انتقال تکنولوژی معماری بومی

پس از انقلاب صنعتی و گسترش علم مدرن، مفهوم ماهیتی تکنولوژی دچار نوعی تغییر اساسی می شود که عمده این نگرش ها در نوشته های هایدگر و برخی فیلسوفان غربی دیگر دیده می شود. در این دوره، تکنولوژی دارای مفهومی انتزاعی می گردد که به نوعی از انکشاف حقیقت منتج می گردد. تکنولوژی به مفهوم ابزار نه تنها در دست به وجود آورندگان آن، بلکه در جوامع استفاده کننده آن از حالت ابزاری خود خارج شده و به چنین ماهیت فرا ابزاری تبدیل می شود. تکنولوژی صنعتی شده معماری به تدریج در قرن معاصر، طی فرایند جهانی سازی، به جوامع سنتی به ظاهر در حال توسعه طی یک فرایند انتقالی هدف دار وارد می شود و هویت فرهنگی، شرایط اجتماعی اقتصادی و ریخت شناسی سبک زندگی و معماری و شهرسازی بومی را تحت تاثیر قرار می دهد و این در صورتی است که در بسیاری از این مناطق، وجود فرهنگ های بومی قوی در معماری و شهرسازی پتانسیلی برای توسعه تکنولوژی معماری با اهداف ارتقاء مفهوم هویت معماری و همچنین شرایط فرهنگی، محیطی و اقتصادی به حساب می آید. بر مبنای رویکرد های متنوع معاصر به معماری بومی در قرن جدید و کنکاش در این رویکردها، این مقاله به دنبال تبیین الگویی برای توسعه و انتقال تکنولوژی معماری و رابطه آن با معماری بومی در قرن معاصر می باشد.