انسان شناسی گفت و گو:پویایی ممنوعیتها و تعلق ها در حوزه مبادله

در تحلیل انسان شناختی  گفت و گو را میتوان نوعی"مبادله"به حساب آورد که طرفین ان با حضور فیزیکی و ذهنی در حوزه های ویژه(حوزه تبادل)وارد کنش متقابل با یکدیگر می شوند.حوزه تبادل خود در میدانی تعاملی از دو حوزه دیگر قرار می گیرد:از یک سو،حوزه ممنوعیت ها(تابلوها)که هرگونه ورود سامان نایافته و غیرقانونمند در ان سبب ایجاد تنش و تعارض می گردد و این تنش ها که میتوانند به بحرانهایی سخت تبدیل شوند خود را به دورن حوزه تبادل نیز منتقل می کنند.از سوی دیگر،در این باره با حوزه ای از تعلق ها (توتم ها) ره به روییم که در سطوح و لایه های متفاوت،متداخل و پویا وارد عمل می شوند و در آن شدت تعلق و تداوم تعلق دو عامل اساسی به حساب می آیند.در این جا نیز هرگونه خروج از کل حوزه یا هرگونه جابه جایی میان سطوح و تغییر شدت یا تداوم تعلق،چنان چه به صورتی سامان نایافته و غیرقانونمند انجام بگیرد،به همان نتایج فوق منجر می گردد.در نهایت،حوزه گفت و گو تابعی است کنش ها و واکنش های انجام یافته در دو حوزه تابویی و توتمی.مبنای نظری در رویکرد انسان شناختی به این موضوع با حرکت از تحلیل مالینوفکسی از "کولا" و نظریه"هدیه"موس،به نظریه های لوی-استراوس و فرانسواز هریتیه بر ممنوعیت ازدواج با محارم به مثابه پایه تبیین حوزه های تابویی و توتمی و مبادله و گفت و گو تکیه زده و از این راه تلاش میکند چارچوبی نظری و تحلیلی برای مفهوم گفت و گو میان فرهنگها ارائه نماید.