امویان و تشدید ناامنی در ولایات ایران

کارگزاران ساسانی چون بنای بدعهدی و ستم را بر مردمان ولایات ایران گزاردند، اسبابمیرایی و سقوط خویش را نیز فراهم ساختند. چنان که در تندباد هجوم اعراب مسلمان، چندانطاقتی برایشان نماند و حیات خویش به زودی از کف دادند . لیکن طلعت فجر اسلام بر ولایاتایران، به رغم حلاوت نخستین، با سختگیریهای امویان توام گردید. پس از شهادت امام علی(ع) چون ساختار خلافت، به شالوده های خشک و بی مغز سلطنت مبدل گردید، والیانی بر اریکهزمامداری نواحی مختلف سرزمین ایران تکیه زدند که به جز مطامع و منافع فردی و قومی خود، برهیچ مقصود دیگری نظر نداشتند. عملکرد والیان خلافت اموی در بلاد عدیده منجمله ایران،رهاوردی جز ناامنی، استبداد، ظلم و تباهی را در تاریخ این ملک و بوم رقم نزد. نژادپرستی امویان ،در یک فرآیند گسترده و روزافزون، چیزی جز محرومیت از حقوق انسانی، اجتماعی و سقوطدولت اموی در پی نداشت. این همه تمهید نامبارکی بود تا عدالت، قربانی بی عدالتی و ظلمتجایگزین روشنی گردد.  مقاله حاضر تلاش دارد تا رویکردی موجز اما مستند از خلال اوراق تاریخ بر این مدخلداشته باشد.

کلیدواژه ها:

Iran ، omavid ، Social Rights ، rulers violence ، Discrimination ، ethnic honor ، Insecurity