اثر بخشی آموزش چشم انداز زمان بر شیفتگی و پایداری دانش آموزان دختر دوره ی دوم متوسطه

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی چشم انداز زمان بر شیفتگی و پایداری دانش آموزان دخترانجام گرفته است.پژوهش از نوع مداخله با طرح پیش آزمون-پس آزمون باگروه کنترل بود.جامعه آماری همه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان ابرکوه، درسال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ومشارکت کنندگان درپژوهش شامل ۳۰ نفرازدانش آموزان بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند.این افراد بر اساس تقسیم تصادفی در دو گروه مداخله و گروه کنترل به تعداد مساوی قرار گرفتند و برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از مقیاس شیفتگی مارتین و جکسون و پرسشنامه پایداری داکورث استفاده شد.این ابزار ابتدا برای هر دو گروه به عنوان پیش آزمون ،اجرا شدند.سپس آموزش چشم انداز زمان به عنوان متغیر مستقل پژوهش در ۱۲جلسه ۶۰دقیقه ای ،برای گروه آزمایش اجراشد.گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان آموزش،بار دیگر دو ابزار پژوهش برای هر دو گروه مداخله و کنترل ،به عنوان پس آزمون ،اجرا شد.داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس ،تجزیه و تحلیل شد.نتایج نشان داد که آموزش چشم انداز زمان بر شیفتگی و پایداری در گروه مداخله تاثیر مثبت و معناداری دارد.یافته های پژوهش حاضر ،با توجه به پیشینه پژوهش مورد بحث قرار گرفته اند .در پایان پیشنهاداتی برای انجام پژوهش درباره آموزش چشم انداز زمان و متغیرهای مربوط به بر شیفتگی و پایداری ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

چشم انداز زمان ، روانشناسی مثبت نگر ، شیفتگی ، پایداری ، دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه