سنجش فضایی شاخصهای کیفیت زندگی در بافتهای ناکارآمد شهری (مطالعه موردی: ناحیه یک منطقه ۱۵ شهرداری تهران)

کیفیت زندگی، مفهومی است که برای ترسیم توسعه رفاه جامعه بکار میرود و ارتقاء آن، یکی از مهمترین اهداف دولتهای مختلف در سطح دنیا محسوب میشود. بنابراین هدف اصلی این تحقیق، تحلیل فضایی و ارزیابی مولفه های کیفیت زندگی در محدوده بافت ناکارآمد ناحیه یک منطقه ۱۵ شهرداری تهران میباشد. روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر داده های اولیه میباشد که جمع آوری اطلاعات اولیه، بهصورت اسنادی و پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه انجام گرفته و با استفاده از نرم افزارهای Arc GIS و Smart PLS مورد پردازش قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشاندهنده آن است که بر اساس مدل رگرسیون وزنی جغرافیایی (GWR) بین کیفیت محیط مسکونی و کیفیت زندگی شهری رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج حاصل از همپوشانی لایه های کیفیت زندگی و کاربریهای ناسازگار نشاندهنده آن است که بین این دو، ارتباط معناداری وجود ندارد. در نهایت، بر اساس نتایج حاصل از مدلسازی مسیر PLS، مولفه های کالبدی، اقتصادی ، خدمات و دسترسی، زیست محیطی و اجتماعی به ترتیب، دارای بیشترین تاثیر و مولفه بافت ناکارآمد، دارای کمترین تاثیر بر کیفیت زندگی در بافت ناکارآمد ناحیه یک میباشد که با برنامه ریزی در راستای ارتقاء و ساماندهی این مولفه ها، میتوان سطح کیفیت زندگی در این محدوده را بالا برد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، بافت ناکارآمد ، تحلیل فضایی ، ناحیه یک منطقه ۱۵ شهرداری تهران