سیاستهای محیط زیستی تغییر سوخت ، مطالعه مقدماتی: تجربه یک دهه در کره جنوبی

در دهه 1980 سیاست های تغییر سوخت در مقیاس کامل برای حفظ کیفیت هوا در کره جنوبی راه اندازی شد. تصویب استاندارد حداکثر غلظت گوگرد سوخت در سال1981، ممنوعیت استفاده از سوخت جامد و الزام استفاده از سوخت پاکتر بترتیب در سال های 1984 و 1988 تصویب شدند و تا به امروز هم پا بر جا هستند. اگرچه این سیستمها دارای انعطاف پذیری کمی در کاربرد هستند، لیکن تاثیر قابل توجهی در بهبود کیفیت هوا داشته اند و اساساً در گروه اقدامات محدود کننده مستقیم طبقه بندی می شوند. در اثر این تلاشها این حقیقت به اثبات رسیده است که غلظت SO2 و PM در شهرهای بزرگ، از آنچه که در دهه1980 اندازه گیری شده بود، پایین تر می باشد (و این در شرایطی است که توسعه شهری در همه ابعاد صورت پذیرفته است). بهرحال، این روشها دارای محدودیتهای در حوزه محیط زیست هستند،که بهبودهای قابل توجهی در کیفیت هوای شهرها را سبب می‌شوند. روش های محدودیت مستقیم مانند تنظیم حق انتخاب سوختها، یکی از محورهای اصلی مناقشات بر سر مسائل مربوط به افزایش هزینه‌های سوخت بوده است. از همه مهمتر، افزایش سریع عرضه خودرو منبع اصلی آلودگی را در شهرهای بزرگ از بخش صنعتی به بخش حمل و نقل انتقال داده است. بنابراین سیاست های گذشته تغییر سوخت که بر تأسیسات صنعتی متمرکز بود شروع به نشان دادن محدودیتهایی در بهبود کیفیت هوا در شهرهای بزرگ کرد. بمنظور رسیدگی به این مشکلات، دولت کره جنوبی یک برنامه بلند مدت در مناطق شهری در ابتدای سال 2000 تنظیم و اجرا نمود که در این مقاله مورد شرح قرار میگیرد. هدف از این تحقیق بررسی تجارب سایر کشورها در حوزه مدیریت نوع مصرف سوخت و مقایسه آن با تجارب کشور جهت یافتن پیشنهادات بهینه می باشد.