تاثیر رفتار طرف‎های قرارداد در حقوق ایران و اصول اروپایی قراردادها و اسناد بین المللی

اصولا بعد از طی مراحل انعقاد قرارداد که بعضا می تواند بسیار طولانی باشد، مرحله اجرا و ایفای تعهدات متقابل است که در وهله اول از قصد مصرح طرفین که بر اساس اصل آزادی قرادادها حاصل شده و در قالب اسناد قرارداد تجلی می یابد، ناشی می شود. اگرچه طرفین بنابر اصل آزادی قراردادها، مطالبات خود را در اسناد قرارداد قید می نمایند ولی این آزادی ها ذیل محدودیت های قانونی است. از سویی دیگر، رفتار طرف های قرارداد در چگونگی اجرای تعهدات متقابل مندرج در اسناد مکتوب قرارداد بسیار مهم است. بنابراین در حقوق ایران نیز با وجود عدم تصریح، می توان پذیرفت با احراز شرایط مزبور، رفتار بعدی طرفین در تفسیر قرارداد قابل استناد است. در قراردادهای تجاری بین المللی با توجه به رفتار قرارداد، تنها آن دسته از مذاکرات مقدماتی را می توان به عنوان اساس و مبنای تفسیر قرارداد پذیرفت که متعلق قصد مشترک رفتار طرفین باشند و یا اینکه مذاکرات مقدماتی که نهایتا مورد توافق صریح یا ضمنی طرفین واقع نشده و یا عقد بر اساس آن منعقد نگردیده است، به دلیل عدم ارتباط با رفتار نمی تواند اساس و محور تفسیر قرار گیرد. رفتار متعاقب طرفین تنها در صورتی می تواند اساس و محور قرارداد واقع شود که در ارتباط با نحوه اجرای قرارداد و مسائل و موضوعات مرتبط با آن باشد.

کلیدواژه ها:

رفتار طرف‎های قرارداد ، اسناد بین المللی ، حقوق ایران ، اصول اروپایی ، کنوانسیون