بررسی نتیجه درمان با پروتکل BFM در کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد

مقدمه: لوسمی شایع ترین نئوپلاسم دوران کودکی می باشد و حدود ۳۱ % از کل بدخیمی های کودکان کمتر از ۱۵ سال را تشکیلمی دهد. تلاش های فراوانی در جهت شناسایی عوامل ژنتیک و بیولوژیک موثر در پاتوژنز بیماری به عمل آمده است. از جمله عواملموثر در پیش آگهی و نتیجه نهایی بیماری می توان به سن بیمار در زمان تشخیص، شمارش اولیه لکوسیتی و فنوتیپ بیماری اشارهکرد. هدف این مطالعه مقایسه پیلمد نهایی در کودکان مبتلا به لوسمی لنفوپلاستیک حاد در دو گروه پرخطر و با خطر استاندارد وتعیین عوامل موثر بر پیش آگهی و پیامد نهایی می باشد. روش مطالعه: ۱۷ کودک مبتلا به ALL تازه تشخیص داده شده که بین سال های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۶ به دپارتمان اونکولوژی کودکان دانشگاه علوم پزشکی ارومیه مراجعه کرده بودند وارد این تحقیق شدند و براساس سن زمان تشخیص و شمارش لکوسیت اولیه به دو گروه پر خطر و با خطر استاندارد تقسیم شدند. متغیر های سن، جنس، شمارش لکوسیت، پلاکت، هموگلوبین ESR,MCV لاکتات دهیدروژناز و یافته های بدست آمده در معاینه بیمار از طریق پرونده های بالینی موجود بررسی شد. نتایج: ازمجموع ۱۷۲ بیمار ۳۲ نفر پسر ۵۶/۱% و ۲۵ نفر دختر ۴۳/۹% در گروه پرخطر و ۷۱ پسر ۶۱/۷% و ۴۴ دختر ۳۸/۳% در گروه با خطر استاندارد جای گرفتند. هپاتواسپلنومگالی ۰/۰۰۳، P=۰/۰۱۷ با وقوع عود و نوع عود با پیامد نهایی P=۰/۰۰۲ رابطه معنی دار داشت. درصد کلی بقا ۸ ساله OS در گروه پرخطر ۴۷/۱% و در گروه خطر استاندارد ۶۱% معنی دار بود. P=۰/۰۱۳ وجود لنف آدنوپاتی P=۰/۰۱۴ شمارش اولیه لکوسیتی P=۰/۰۱۷ سطح لاکتات دهیدروژناز P=۰/۰۰۱۸ و پاسخ به درمان در انتهای دوره القاء CR و P<۰/۰۰۱ با درصد بقای کلی OS رابطه معنی دار داشتند. بحث: در مطالعه ما علاوه بر بالا بودن شمارش اولیه لکوسیت و پاسخ به درمان در انتهای دوره القاء ، درگیری سیستم رتیکولوندوتلیال و سطح بالای لاکتات دهیدروژناز هم عامل پیش آگهی بد برای میزان بقای بیماران بود که پیشنهاد می شود این بیماران با پروتکلهای قوی تری درمان شوند و همچنین با توجه به عاقبت بد وقوع عود بویژه عود مغز استخوان لازم است پروتکل های درمانی قویتریجهت جلوگیری از عود بکار برد.

کلیدواژه ها:

لوسمی لنفوپلاستیک حاد ، کودکان ، پیامد نهایی ، پروتکل BFM